The Omen

Op een aantal momenten na bewandelt de film precies dezelfde paden als de klassieke versie. Ambassadeur Robert Thorn (Liev Schreiber) is gelukkig getrouwd met Katherine Thorn (Julia Stiles). Wanneer zijn vrouw tijdens de bevalling van hun eerste kind haar baby verliest, besluit hij buiten haar weten om een kind te adopteren dat zelf net zijn moeder heeft verloren. Het blijkt een minder gelukkige keuze, aangezien de moeder van de baby een jakhals was, en de vader Satan. Al snel blijkt hun zoontje, dat ze Damien noemen, te aarden naar zijn vader, wat de nodige spanningen oplevert in huize Thorn.

Een kopie van het origineel

Zoals gezegd is vrijwel de hele film een kopie van de dertig jaar oude originele versie. Regisseur John Moore, die eerder Behind Enemy Lines maakte, heeft er wel voor gekozen om een aantal oprecht griezelige droomscènes van de hoofdrolspelers toe te voegen, die door hun hoge kwaliteit een wat vreemde dissonant vormen tussen het verder overbodige kopieerwerk. Ook speelt hij wat met de moordscènes, waarbij zijn frivole onthoofding van de fotograaf bij ieder respectabel publiek toch tot wat gejuich zou moeten leiden. Los van deze uitzonderingen voegt deze versie weinig toe aan het origineel, wat dus blijkbaar ook nooit de intentie is geweest van iedereen die heeft meegewerkt aan de remake. In tegendeel, uitzonderingen daargelaten verliest deze marketingtruc het op cruciale onderdelen van de klassieker.

Slechte casting

Zo wordt bijvoorbeeld iedere mogelijke chemie in een jong huwelijk door Liev Schreiber en Julia Stiles vanaf de eerste seconden vakkundig om zeep geholpen. Beide acteurs voegen een niet noemenswaardig nieuw hoofdstuk toe aan hun al nietszeggende carrières, en leveren acteurswerk dat meer rammelt dan een vooroorlogse fiets. De zogenaamd intieme momenten veroorzaken alleen kippenvel door de ongeloofwaardige dialogen en slecht getimede tederheden. Dat Schreiber als 34-jarige ambassadeur gespierder is dan de Juggernaut in X-Men: The last Stand is nog tot daar aan toe – zelfs Vinnie Jones zou een geloofwaardiger diplomaat hebben weten neer te zetten. Toch spant Julia Stiles als houten Klaas de kroon. Wie dacht met deze blonde wonderdochter uit Save the Last Dance het ergste achter de rug te hebben, kan vol vertrouwen uitkijken naar verdere dieptepunten van deze MTV Movie Award-winnares.

Zonder advocaat van de duivel te willen spelen, moet wel gezegd worden dat het acteurswerk niet alleen kommer en kwel is. Bijrolspelers David Thewlis (als de fotograaf die zijn hoofd er niet bij kan houden) en Pete Postlethwaite (als priester) doen hun werk naar behoren. Aangename verrassing was Mia Farrow, Woody Allens kroonjuweel uit de jaren tachtig, die na haar rol in Polanski’s klassieker Rosemary’s Baby een solide carrière leek op te bouwen. Satanisch nageslacht ligt mevrouw Farrow blijkbaar nauw aan het hart, want ook in The Omen valt aan haar vertolking als Damiens babysitter weinig af te dingen. Ze weet precies de juiste balans te vinden door een eigen draai te geven aan de rol, zonder te vrijmoedig om te gaan met het feit dat haar rol eerder gespeeld is.

Remakes

Het is een probleem van deze film in het bijzonder en van remakes in het algemeen: wanneer de commercie zo’n aanzienlijke rol speelt, en The Omen is wat dit betreft geen uitzondering, lijkt de kwaliteit van het eindproduct niet meer van belang te zijn. The Omen heeft de kosten er in een week al ruimschoots uit gehaald, niet in de laatste plaats door de release te laten vallen op zes juni 2006. Dat een remake van een film die amper 30 jaar oud is nergens op slaat, laat staan dat men even nadenkt over een eventuele toegevoegde waarde van de nieuwe film, is dan al snel oud nieuws.