Imagine 2012

DEEL 1 | DEEL 2

Inhoud: The Divide | Der Sandmann | The Corridor | A Lonely Place to Die | Love

Vast in een kelder
2.5
The Divide
Xavier Gens • VS, 2011

Fraaie opener in The Divide: door de ogen van een jonge vrouw zien we een nucleaire aanval op een stad, vervolgens de enorme paniek, waarna een groepje vreemdelingen zich in de kelder van een flat bevindt. Samen met de bewoner ervan, de opzichter van het gebouw (een heerlijke nukkige Michael Biehn, die net als Apone in Aliens bij voorkeur op z’n sigaar kauwt). Een beperkte ruimte die niet verlaten mag en kan worden, een groepje vreemden en niet bijster veel voorraden: klassieke ingrediënten voor een flink potje groepsproces. En dat krijgen we al snel. Te snel eigenlijk, geholpen door de wel heel erg formuleachtige karakters (de heethoofd, de lafaard, het alfamannetje, de moeder en haar kleine kind enzovoort).

Net als je denkt dat het dan wel is, worden er echter een paar intrigerende elementen aan het verhaal toegevoegd, zoals het feit dat er zich buiten de kelderdeur duistere zaken afspelen. Het lijken verhaallijnen die potentie hebben, maar regisseur Xavier Gens (Frontière(s)) richt liever de pijlen op de ontmenselijking en het ontsporen van het groepsproces in de kelder. Dat levert een aantal fijn-gruwelijke scènes op, waarbij vooral de charismatische Michael Eklund opvalt. Het goede uitgangspunt en enkele interessante elementen redden de film als geheel echter niet; interessantere karakters en een coherentere plot hadden de film wellicht van z’n B-status af kunnen helpen.
Terug naar boven

Fantastische zandman
4.5
Der Sandmann
Peter Luisi • Zwitserland, 2011

Der Sandmann, of: hoe je met een simpel maar origineel gegeven en ogenschijnlijk niet al te groot budget een fantastische film maakt. In deze Zwitserse productie draait het om Benno, een arrogant mannetje dat in een postzegelwinkel werkt en niets liever doet dan het meisje afzeiken in de bar waar hij boven woont. Op een dag merkt hij dat zijn lichaam zand afscheidt. Een beetje in het begin, maar al snel veel. Hoe het komt weet hij niet, maar er is geen houden aan, en wie eraan ruikt valt direct in slaap.

Het lijkt een gegeven dat charmant is maar zo simpel dat het snel gaat vervelen, maar niets is minder waar. De absurdistische verwikkelingen waarin de zandman verzeild raakt, zijn hilarisch, de bijrollen zijn goed ingevuld en Fabian Krüger is een genot om naar te kijken; hij zet met verve de innemende eikel Benno neer. Stilistisch valt de film ook op (hoewel het door de extreem beperkte scherptediepte constant zoeken naar de focus soms wel wat vermoeiend is) en zijn de droomsequenties qua audio fraai gedaan. Een originele, fraaie film over dromen, liefde, de waarheid en muziek. En zand. Heel veel zand.
Terug naar boven

Gekte in de bossen
The Corridor
2.0
Evan Kelly • Canada, 2010

Als twee jongens de overleden moeder van goede vriend Tyler aantreffen, worden zij door hem aangevallen. Hij is doorgedraaid en opname in een psychiatrisch ziekenhuis is zijn deel. Als hij jaren later wordt ontslagen, gaat het groepje vrienden naar het afgelegen buitenhuis van Tylers moeder op het besneeuwde Canadese platteland. Doel is haar as te verspreiden en haar te gedenken.

Dit debuut begint als drama waarin tussen de vrienden nog wel enig oud zeer zit en zij allemaal in een andere fase van hun leven verkeren. Het krijgt een verrassende wending als de jongens in het bos een vreemde plek aantreffen. In het begin is die nog klein, maar de plek groeit snel en te eraan lang blootgesteld worden blijkt na enige tijd rare dingen te doen met de psyche van de vrienden. Behalve bij Tyler, met dank aan zijn medicijnen. De situatie loopt steeds verder uit de hand, waarbij de film steeds meer het karakter van volbloed horror aanneemt. De rustige opbouw, de aannemelijke groepsdynamiek en de fascinerende corridor verliezen steeds meer aan geloofwaardigheid, terwijl het beperkte budget de spectaculair bedoelde ontknoping alleen maar ridiculer maakt. Hard gierend vliegt dit potentieel liefdevolle werkje de bocht uit.
Terug naar boven

Rennen meisje!
2.5
A Lonely Place to Die
Julian Gilbey • Groot-Brittannïe, 2011

Een groepje bergklimmers vindt in een bos in ruig Schotland een jong meisje dat in een kist onder de grond wordt vastgehouden. Op weg naar hulp blijken de meedogenloze ontvoerders opeens achter ze aan te zitten. Het leidt tot spannende taferelen in deze door de broers Julian en Will Gilbey geschreven en door Julian geregisseerde thriller. De film heeft volop oog voor het metier van bergbeklimmen, dat dan ook in detail wordt getoond.

Hetzelfde geldt (niet ten onrechte overigens) voor het schitterende ruige Schotse landschap; de luchtshots hiervan komen alleen wel erg vaak langs. Gilbey blijkt eenzelfde zwak te hebben voor slow-motionshots en onsubtiel muziekgebruik. Hadden hij en z’n broer maar wat meer aandacht voor dialogen en spelregie gehad, want die voelen te vaak niet naturel aan. Daar kan zelfs Melissa George (sterk in bijvoorbeeld Triangle) weinig mee. Al met al een vermakelijk kat-en-muisspel in de schitterende natuur dat helaas niet hoog scoort qua subtiliteit, geloofwaardigheid en logica.
Terug naar boven

Grootse vragen
3.0
Love
William Eubank • VS, 2011

Pretentieus. Traag. Pseudofilosofisch. Leentjebuur spelend bij bijvoorbeeld Kubrick, Malick en Duncan Jones. Criticasters zullen niet lang nodig hebben om Love te duiden. En ze hebben — voor een deel — nog gelijk ook. Want het verhaal over een astronaut die, enkele decennia in de toekomst, alleen het International Space Station bemand, heeft inderdaad moeite om de aandacht van de kijker vast te houden. En ja: Love stelt grootse vragen over de mens, relaties, verhalen, eenzaamheid en liefde. Met antwoorden die soms wel heel erg richting wandtegeltje gaan.

Maar voordat we zover zijn, hebben we eerst kennisgemaakt met een soldaat in de Amerikaanse Burgeroorlog(!), zien we hoe het contact tussen het ISS en de aarde wordt verbroken na een apocalyptische oorlog, en kapitein Lee Miller (Gunner Wright) de eenzame jaren erna langzaam z’n verstand verliest. Voeg daarbij ook nog eens enkele verwarrende videogetuigenissen van schijnbaar willekeurige ‘echte’ mensen. Het begin fascineert, met een verrassende en oogstrelende opening, net als de mooie muziek van Angels and Airwaves (tevens producers van de film) en de premisse van de eenzame astronaut. De schijnbaar losse elementen blijken aan het eind wel degelijk met elkaar te maken te hebben, maar grote kans dat tegen die tijd de meeste kijkers zijn afgehaakt. Wat Love ook intrigerend maakt is dat het bijna een eenmansproductie is van William Eubank. Hij nam niet alleen de regie voor z’n rekening, maar tevens het scenario, het sublieme camerawerk en de overtuigende production design. Dat het niet aan het interieur van het ISS is af te zien dat Eubank het in de achtertuin van zijn ouders heeft gefilmd, zegt iets over zijn kunnen.
Terug naar boven