Imagine 2012

INHOUD: Extraterrestre | The Raid: Redemption | Beast | Babycall | Mientras duermes

Verwikkelingen en vliegende schotels

2.0
Extraterrestre
Nacho Vigalondo • Spanje, 2011

De Spaanse regisseur en scenarist Nacho Vigalondo maakte in 2007 indruk met zijn inventieve en sterk uitgevoerde tijdreisfilm Timecrimes (Los cromocrímenes). Hij is nu terug met Extraterrestre, dat tevens de openingsfilm van het festival is. Aan de hoge verwachtingen die Vigalondo op basis van zijn vorige film heeft gewekt, kan zijn nieuwe film helaas niet voldoen. In Extraterrestre wordt Julio wakker in het appartement van Julia na, hoogstwaarschijnlijk, een one-night stand. Er blijkt al snel iets raars aan de hand: de stad is uitgestorven, terwijl er een gigantische vliegende schotel boven hangt.

De situatie wordt gecompliceerder door de nieuwsgierige buurman die een oogje op Julia heeft, en de vriend van Julia die enige tijd later opduikt. Het lijdt tot misverstanden, verdachtmakingen, geheimen, romantiek en absurdistische verwikkelingen tussen het viertal. Het is allemaal charmant en vermakelijk, maar Vigalondo heeft moeite om ook maar een van genres die hij tackelt (romantische komedie, sciencefiction, drama) echt goed uit de verf te laten komen en de film kabbelt daarmee richtingloos naar het einde.
Terug naar boven

Meedogenloze actie

4.0
The Raid: Redemption
Gareth Evans • Indonesië/VS, 2011

De in Indonesië wonende Brit Gareth Evans ontdekte tijdens het maken van een documentaire Iko Uwais, een meester in de Indonesische vechtkunst pencak silat. Met hem maakte hij Merantau (2009), waarin regisseur, hoofdrolspeler en vechtsport uitgebreid hun kunnen toonden. In The Raid heeft hij het plot nog verder uitgekleed en gaat de actie in de overtreffende trap. De film is bruut, meedogenloos, erg bloedig, maar vooral onweerstaanbaar enerverend.

Een SWAT-team van de Indonesische politie doet een poging een drugsbaron te arresteren, die zich bovenin een torenflat woont waar zich eveneens junks, bendeleden, een drugslaboratorium en burgers bevinden. De actie begint voorspoedig, maar als de inval ontdekt wordt is het jachtseizoen op de politie geopend. De politieactie verwordt tot een meedogenloze overlevingsslag. Evans trekt een imponerende blik van enge vechtjassen open, met Yayan Ruhian als ‘Mad Dog’ als grote smaakmaker. Hij was, samen met Uwais, tevens choreograaf van de vaak uiterst inventieve vechtscènes, die met de nodige flair in beeld zijn gebracht. De grofheid van sommige beelden zal sommigen te ver gaan, maar het is lastig niet meegesleept te worden door deze actieklassieker.
Terug naar boven

Het beest van binnen

2.5
Beast
Christoffer Boe • Denemarken, 2011

Bruno en Maxine lijken een gelukkig stel, maar sinds hij min of meer spontaan het bloed van zijn vrouw heeft geproefd, vertoont hij in toenemende mate irrationeel gedrag. Hij drijft zijn eega moedwillig in de armen van een gemeenschappelijke vriend, heeft driftbuien en lichamelijke kwalen en heeft opeens een fascinatie voor vleesmessen. Wat is er met hem aan de hand? Regisseur Boe (Reconstruction, Offscreen) kan in Beast buigen op een paar sterke hoofdrolspelers. Vooral Nicolas Bro als Bruno maakt indruk; zijn spel zit altijd net aan de juiste kant van randje schmieren.

De cinematografie is fraai maar neigt zo nu en dan wel heel erg naar de soms wat vermoeiende school van ‘handheld beperkte scherptediepte’, de sound design is effectief en de tussenshots van winters Denemarken betoverend. Het is kortom sfeervol, maar er wordt alleen wel heel erg lang om de hete brij heen gedraaid. Er groeit iets in Bruno, dat is wel duidelijk, en dat heeft z’n weerslag op zijn omgeving.  Maar wat de Boe hiermee nou precies wil, wordt nooit echt helder.
Terug naar boven

Overbezorgde moeder

3.5
Babycall
Pål Sletaune • Noorwegen/Zweden/Duitsland, 2011

Noomi Rapace (Millennium: Mannen die vrouwen haten) speelt Anna, de moeder van Anders. Zij worden met hulp van de strenge Zweedse kinderbescherming in een grauw flatgebouw geplaatst. Moeder blijkt wel heel erg beschermend naar haar kind toe; het liefst laat ze hem geen ogenblik uit het oog en hem naar school sturen is voor haar een enorme drempel. Maar duidelijk wordt dat de vader voor wie zij onvindbaar proberen te zijn, het zoontje misbruikte en zelfs probeerde te vermoorden. Ze koopt op een gegeven moment een babyfoon om haar kind altijd te kunnen horen, maar pikt dan geluiden op van een andere babyfoon in de flat, waarvan de geluiden lijken op een kind dat wordt mishandeld.

Regisseur Pål Sletaune weet tot het laatst de spanning, net als hij eerder deed in Next Door (Naboer, 2005), hoog te houden. De kille, treurigmakende omgeving is sterk door cameraman John Andreas Andersen in beeld gebracht, het acteren (zeker van Rapace) van hoog niveau. Het is knap hoe de zo zekere wereld die we door de ogen van Anna zien langzaam voor onze ogen afbrokkelt en het bijna-gootsteendrama verandert in een psychologische thriller met paranormale trekjes. Het roept aan het eind wellicht meer vragen op dan het beantwoord; fascinerend is het wel.
Terug naar boven

Breken zal ze

4.0
Mientras Duermes
Jaume Balagueró • Spanje, 2011

Die aardige conciërge van het statige pand die altijd netjes de deur openhoudt, de post verzorgt en klaar staat voor allerlei klusjes? Die man, César, blijkt in werkelijkheid een wolf in schaapskleren. Hij houdt zich elke avond schuil onder het bed van de bevallige bewoonster Clara (hij heeft immers alle huissleutels), bedwelmt haar als ze slaapt en gaat dan z’n gang. Hoe doet hem er niet toe – knoeien met haar zalfjes; spullen ontvreemden – als ze maar steeds vermoeiender wakker wordt. Want die glimlach van Clara, dat immer vrolijke gezicht, die vriendelijke blikken bij het weglopen, dat is César een doorn in het oog. Haar breken wordt zijn doel.

Voordat hij naam maakte als co-regisseur van [REC], maakte Jaume Balageuró de sfeervolle horrorfilms Fragile en Darkness. Mientras Duermes is net zo stijlvol en vakkundig gemaakt, maar gooit het meer over de duistere psychologische boeg, waarin de film meer dan slaagt. De duistere krochten van Césars gedachtenkronkels en de minutieusheid waarmee hij te werk gaat, worden hierbij door Luis Tosar (Te doy mis ojos, Cell 211) sterk verbeeld.
Terug naar boven