Verstikkend verleden
Middels een ritueel verjaagt Louisa de demonen uit haar verleden. Ze denkt nooit meer gelukkig te kunnen worden tot ze Paul ontmoet. Een jongen die net als zij niet door het verleden met rust gelaten wordt.
Erin Kelly schreef een sterk en zeer spannend debuut met De gifboom (2011). In De verdorde roos duikt ze opnieuw in de psyche van haar hoofdpersonen. Daarmee levert ze een realistische literaire thriller af, die qua thematiek aansluit op De gifboom. Wederom bouwt ze een verhaal op de aspecten van vriendschap, liefde en loyaliteit. Hoe ver kunnen mensen daarin gaan en welke rol heeft schuld bij het maken van keuzes?
Literaire thriller
Kelly begint haar thriller in het heden, maar maakt al snel een sprong terug in de tijd. Louisa beleeft haar tienerjaren in het Londen van de jaren tachtig, waar ze de liefde van haar leven tijdens een optreden ontmoet. Thuis voelt Louisa zich onbegrepen en is ze een opstandig meisje. Als ze Adam tegenkomt, voelt ze al snel dat ze een gelijkgestemde ziel ontmoet heeft. Maar zijn liefde komt met een prijs en gaandeweg komt Louisa erachter dat ze niet bereid is die te betalen. Zelfs als dat betekent dat ze verder moet gaan dan waar ze zichzelf toe in staat acht.
Twintig jaar later werkt ze als tuinarchitect bij een project dat een oude tuin bij een landhuis restaureert. Het project loopt op vrijwilligers die allemaal een strafblad hebben. Een daarvan is Paul, een jongen die zijn verleden probeert te ontvluchten. Zijn vroegere vriendschap met Daniel heeft hem op paden gedreven waar niet meer van af te wijken lijkt te zijn. Nu moet hij tegen zijn vriend getuigen om een gevangenisstraf te voorkomen. Samen met Louisa probeert hij een punt achter zowel zijn eigen als haar verleden te zetten.
Analfabetisme
De basis van de vriendschap tussen Paul en Daniel is analfabetisme. Op de middelbare school, waar Paul geteisterd wordt door pestkoppen, komt Paul erachter dat Daniel alleen zijn naam kan schrijven. Paul maakt Daniels schoolwerk en in ruil daarvoor beschermt Daniel hem tegen de pestkoppen.
De vriendschap tussen Paul en Daniel wordt door de jaren heen steeds hechter, tot Daniel een onvergeeflijke daad pleegt en Paul hem eindelijk ziet voor wat hij is. Vanaf daar begint Pauls leven uit de hand te lopen en dat is ook waar De verdorde roos aan kracht verliest. Waar de lezer nog begrip kan opbrengen voor het eigenlijk ietwat vreemde en onverklaarde analfabetisme van Daniel, zal de lezer het raar vinden dat Paul niet gewoon een punt achter zijn vriendschap met Daniel zet. Kelly geeft namelijk geen duidelijk antwoord op de vraag waarom Paul dit niet doet. Dat is storend, omdat de auteur nu juist zo veel nadruk legt op de psychologie van haar karakters. Hier laat ze echter wat steekjes vallen.
Karakterontwikkeling
Uiteindelijk is De verdorde roos, net als De gifboom, een thriller die om karakterontwikkeling draait. Het verhaal is daardoor absoluut niet minder spannend. Toch heeft Kelly niet zo veel spanning kunnen opwekken als in haar debuut, doordat ze gekozen heeft voor twee hoofdpersonages. De aandacht moest verdeeld worden over twee verhaallijnen en daarom is er minder diepgang in de personages te vinden dan in De gifboom. Ook is het einde enigszins afgeraffeld, met personages die ineens vanuit het niets opduiken.
Kelly lijkt een juiste verdeling van elementen in De verdorde roos wat uit het oog verloren te hebben. Of misschien waren er meer pagina’s nodig geweest om het verhaal ten volle uit te kunnen schrijven. Toch is het een spannend boek, doordat de auteur wederom gebruik maakt van personages waar de lezer zich tot op zekere hoogte mee kan identificeren. Louisa en Paul zijn geen vreemden en ook geen heiligen. Allebei dragen ze een eigen vorm van schuld met zich mee die geen van beiden goed probeert te praten.
