Intiem, rijk en nostalgisch

De omzwervingen van deze eigentijdse Ulysses leverden eerder al prachtige platen en lovende recensies op. Zo was er het op de Balkanfolklore geïnspireerde debuut Gulag Orkestar, dat werd opgevolgd door The Flying Club Cup, Condons ‘Franse plaat’. Zijn onlangs verschenen album The Rip Tide zou als geografische duiding het etiket ‘Amerikaans’ kunnen dragen.

Orkestraal én breekbaar

Beirut houdt het qua invloeden op deze langspeler namelijk dichter bij huis dan we gewend zijn. Ditmaal geen geflirt met uitheemse invloeden, exotische muziektradities en elektronica. De tradities van de Amerikaanse songwriting en Mexicaanse muziek lijken voornamelijk de inspiratiebron te zijn. Dat resulteert in een plaat die qua arrangementen soberder en introspectiever aandoet, zonder het nostalgische gevoel te verliezen dat Beirut zo kenmerkt. De orkestrale praktijk die we kennen van de hoogtijdagen van ‘Ol’ Blue Eyes’ kan een hedendaagse luisteraar wat massief en onpersoonlijk in de oren klinken. Beirut smeedt dit type arrangement echter om tot een breekbaar en persoonlijk product. De blazers fungeren niet slechts als decoratie voor een liedje, maar bekrachtigen het klagende en elegische gevoel dat de hele plaat meedraagt.

Deze combinatie van orkestraal en breekbaar vormt nu juist de kracht van deze cd. De ogenschijnlijke onverenigbaarheid van sobere liedjes en rijke arrangementen verwijst Beirut naar het land der fabelen. Dit doet de band door de gemene deler uit beide benaderingen te filteren. Zowel de muzikale omlijsting als de tekstuele inhoud drukken een melancholisch en berustend gevoel uit.

Opener ‘A Candle’s Fire’ laat deze knappe synthese meteen goed horen. Na een stemmig intro met prettig zeurende blazers en militaristisch aandoende drums, vertelt Condon zijn weemoedige verhaal. Het tekstuele leidmotief ‘Just don’t forget a candle’s fire, is only just a flame’ vat het gevoel van het nummer mooi samen: met een melancholische lach op het gelaat mijmeren over vervlogen jeugdige illusies. Het derde nummer van de plaat, ‘East Harlem’, heeft dezelfde kwaliteiten. Weer die versmelting van soberheid en weelderige blazers, die de omlijsting voor een bezonnen vertelling vormen.

De duidelijkste manifestatie van de nieuwe methodiek van Condon is de track ‘Goshen’. Spaarzame pianoakkoorden begeleiden de desolate zang. Het geheel wordt mooi afgerond met statige percussie en dito trompet. Kortom, met The Rip Tide is het antiquariaat dat Beirut heet een prachtige kast vol antieke parafernalia rijker.