Digitalism

Wie Digitalism kent, weet dat de Duitsers op debuutplaat Idealism vooral rauw en ongepolijst uit de speakers kwamen. Met tracks als ‘Zdarlight’, ‘Anything New’ en hitje ‘Pogo’ wisten de twee zowel in huiskamer als op het podium te knallen. De combinatie van zang die tegen het valse aanleunt en opzwepende uptempobeats is karakteristiek geworden.

Met I Love You, Dude lijkt het duo vanaf de eerste seconde te breken met deze stijl. Opener ‘Stratosphere’ klinkt soepel en uitgebalanceerd. De scherpe kantjes ontbreken. Het nummer kabbelt rustig voort en knalt eigenlijk nergens. Voor de doorgewinterde Digitalism-luisteraar misschien een reden om de plaat af te zetten. Niet doen. De plaat is namelijk heel bewust opgebouwd. Steeds een stukje harder, ruiger en sneller.

Opmaat naar herkenbaarheid

Eerste single ‘Blitz’ is de eerste duidelijke verwijzing naar het oudere werk. Een lekker pompende beat vanaf vrijwel het begin van het nummer. Een goede spacy melodie eroverheen maakt het compleet. Bij vlagen doet het denken aan ‘Harder Better Faster Stronger’ van de Franse electropioniers van Daft Punk. Alle beatgrid-trucjes worden even vakkundig uit de kast getrokken. Juist op het moment dat de track in begint te kakken komt de bridge, om daarna nog eenmaal los te gaan.

De opmaat naar nummers waar danspasjes op gemaakt moeten worden, is ingezet. Nummers als ‘Antibiotics’, ‘Miami Showdown’ en hekkensluiter ‘Encore’ doen moeiteloos heupwiegen en headbangen. Het kenmerkende van Digitalism zit erin, maar dan anders. Waar de geluiden voorheen vooral distorted en puur waren, zijn ze nu meer smooth, vol en ‘af’.

De achtbaan van Digitalism

Hoogtepunt van de plaat is zonder twijfel ‘Reeperbahn’. De track gaat vanaf het startsein vol gas. ‘Don’t fuck with me! I bet you know what I mean’, klinken de weinige vocalen die het nummer rijk is. Halverwege wordt er even op de rem getrapt, maar vrijwel direct gaat het peddle to the metal door naar de finish. Eentje die het zeker goed zal doen op feesten en partijen.

De zang van de ene helft van het duo, Jens Moelle, op I Love You, Dude, is niet te vergelijken met die op het debuut. Het is bijna eng hoe zuiver de man zingt in verhouding tot zijn prestaties vroeger. Hij raakt de tonen dan wel wat beter, zijn stem is onherroepelijk Digitalism. De sound heeft niet geleden onder de progressie.

I Love You, Dude is vooral volwassener dan de voorganger. Digitalism heeft de afgelopen vier jaar niet stilgezeten en is bezig geweest met het doorontwikkelen, innoveren en naar een hoger level tillen van zijn geluid. En dat is gelukt. Wat in eerste instantie een stijlbreuk lijkt, blijkt bij doorluisteren een keihard geslaagde tweede plaat te zijn. En daardoor zullen velen de titel van de plaat uitspreken: ‘Digitalism, I love you!‘