Het betere jatwerk

Lyrisch waren critici over de lowbudgetdebuutfilm van Duncan Jones,

Doet Moon nog sterk denken aan Kubricks 2001: A Space Odyssey en Tarkovskiy’s Solyaris, Source Code valt zonder moeite te vergelijken met filmproducties die tijd en ruimte als leidmotief hebben. In de tv-serie Quantum Leap kruipt een wetenschapper in de huid van een ander persoon. Als hij in de spiegel kijkt, blijkt hij iemand anders te zijn. Gyllenhaal ondervindt hetzelfde ongemak. Hij speelt Colter Stevens, helikopterpiloot in Afghanistan, maar op het treintoilet aanschouwt hij tot zijn ontzetting het spiegelbeeld van een leraar. 

Colter beleeft steeds opnieuw dezelfde acht minuten, net zoals de weerman in het komische Groundhog Day steeds opnieuw dezelfde dag meemaakt. In beide films kunnen ze fouten herstellen en steeds beter anticiperen op situaties. Zo vermijdt Colter dat een medepassagier voortdurend frisdrank op zijn schoen knoeit en zal iedereen in de coupé vergeten dat hij eerder een verdachte reiziger op zijn bek heeft geslagen. Natuurlijk weet hij uiteindelijk het hart van de vrouw tegenover hem te veroveren. 

Parellel universum

Source Code lijkt nog meer inspiratiebronnen te hebben. Net als in

~

Hoewel dit intelligente scriptidee van kwantummechanica boeiend is en de film mysterieus en veelbelovend begint, heeft Source Code een beter lot verdiend. Regie, acteren en montage zijn dik in orde. De kwaliteit van de dialogen houdt niet over, de special effects vallen tegen en de spanning slaat na een uur om in een plichtmatige romance. Het lijkt er verdacht veel op dat Duncan Jones te veel concessies heeft moeten doen aan de Hollywoodproducenten en beter kan terugkeren naar het onafhankelijke filmcircuit.