Schietgrage aliens

Vloeken hoor je overigens nauwelijks in de film. Van een beetje commando zou je wat anders verwachten. Vooral nadat oorlogszuchtige, schietgrage aliens duizenden burgers doden, wereldsteden in de as leggen en je collega’s omleggen. Verder valt slechts één seksgerelateerde opmerking te noteren, ook niet zo realistisch in legerkringen.

Opdracht

Het verhaal. Enkele burgers hebben zich verschanst in een verlaten politiebureau in een door aliens veroverd gebied. Een peloton commando’s krijgt de opdracht hen te redden. De onverschrokken helden krijgen slechts drie uur de tijd, want hierna wil de luchtmacht het gebied plat bombarderen.

Tussen de aaneenschakeling van actiescènes doet regisseur Jonathan Liebesman (verantwoordelijk voor enkele matige horrorproducties) tevergeefs moeite om de kameraadschap tussen de commando’s een extra dimensie te geven. Pogingen om karakters te verdiepen blijven steken in overmatig gebruik van close-ups. De personages zijn stereotiep. Zo maken we kennis met de held die net voor zijn pensioen een laatste klus door de strot geduwd krijgt en de onervaren leider die van angst geen besluiten meer kan nemen. In hun kielzog de Afro-Amerikaan, de Aziaat, de boerenkinkel èn de aantrekkelijke stoere meid die toevallig komt aanwaaien en uitstekend met vuurwapens overweg kan. Je identificeren met de meeste personages is uitgesloten; je vindt het niet eens erg als er iemand doodgaat.

Karakterloos

Ook nagenoeg karakterloos zijn de aliens, die de aarde bezetten omdat ze ons water nodig hebben. Helaas komen deze buitenaardse wezens pas duidelijk op het scherm als de commando’s uiteindelijk hun zwakke plek (waar bij mensen het hart zit) hebben ontdekt. Door vijandelijk vuur getroffen, spatten ze met een beetje geluk uit elkaar om een veelkleurige smurrie achter te laten. Ze mogen dan wel een hogere technologische beschaving hebben met geavanceerde luchtvoertuigen, laserstralen en communicatiemiddelen, de aliens lijken volslagen blind. Ze schieten wel héél vaak mis.
De special effects in World Invasion: Battle Los Angeles scoren een voldoende. Er is veel spanning in de actiesequenties, soms nog meer in de aanloop ernaar toe. Het gebruik van handheld camera’s versterkt de nervositeit, echter de overmaat van schokkerige beelden doet Parkinson vermoeden. Bij een productie als Cloverfield (realistisch door ‘amateurvideo’) was dat ongefocuste functioneel, hier is het vaak storend.

Vergelijkingen met vorige invasiefilms als Independence Day en War of the Worlds (remake) gaan deels op. Ook dit keer geen gebrek aan Amerikaans patriottisme en superioriteit, een paar dozijn clichés, heroïsche acties onder begeleiding van nepviolen en een astronomisch budget. Wèl een chronisch gebrek aan goed acteren, treffende dialogen, diepgang en humor.