Hetzelfde anders gebracht

Om maar meteen de spanning uit de lucht te halen: dit is zeker niet het einde van de band. Met The Beginning of the Beginning of the End heeft Friska Viljor weer een herkenbaar album afgeleverd. De opzwepende banjo en hoge zang zijn weer volop van de partij. Toch is er een subtiel verschil met het voorgaande album.

Good old times

De nummers klinken ‘ouder’. De liedjes lijken vaak hun oorsprong te hebben in vervlogen muzikale tijden. Zo klinken sommige nummers alsof je naar close-harmony uit de jaren vijftig aan het luisteren bent, maar dan met een Friska Viljor jasje er omheen. De ingetogenheid van weleer gecombineerd met de uitbundigheid van heden ten dage. Of neem bijvoorbeeld ‘My Thing’, dat onder datzelfde jasje een soort Beatlesgevoel verbergt.
De springerige luchtigheid van Friska Viljor combineert wonderwel met de strakke orkestratie van de muziek van halverwege de vorige eeuw. Twee schijnbare tegenstellingen worden zo mooi verenigd in deze nieuwe plaat van de tweemansformatie.

Lalala
Hoewel The Beginning of the Beginning of the End duidelijk een Friska Viljor-plaat is geworden, is er toch een aspect dat enige gewenning nodig heeft. Als je de cd begint te luisteren bekruipt je een lichte verbazing, en die groeit nummer na nummer. Het duurt zeven nummers voordat er eindelijk weer een Lalala-nummer voorbij komt! Maar ‘Malou’ is dan weer een rasechte meezinger.
Ook het daarop volgende nummer ‘Did You Really Think You Could Change?’ wordt ondersteund door dit tekstuele Leitmotif van het Zweedse duo. En zo levert Friska Viljor dan toch nog op de valreep een vertrouwd album af. Swingend en opzwepend als altijd, maar met een meer ingetogen basis. Het resultaat is een vierde album dat doet verlangen naar nummer vijf.