Roger Waters

Ruim dertig jaar geleden is de inmiddels legendarische rockopera vanwege de torenhoge kosten die eraan verbonden waren, maar 31 keer uitgevoerd. Tijdens de inmiddels legendarische uitvoeringen van The Wall werd tussen publiek en band een enorme witte muur opgetrokken op het podium, om deze aan het eind van de show weer neer te halen. Ook videoprojecties op de muur zorgden voor veel indrukwekkend visueel geweld.

‘Lights! Roll the sound effects! Action!’

Nu is het niet anders. Al tijdens opener ‘In The Flesh?’ wordt het publiek in het Arnhemse stadion getrakteerd op veel vuurwerk en zelfs een overscherend vliegtuig, dat met een mooie ontploffing in een deel van de muur vliegt. De nu 68-jarige Waters staat ondertussen, gehuld in een zwarte leren jas, met een ronde band om zijn rechterarm en een zonnebril op zijn neus midden op het immense podium.

De soepele opbouw van de ontzaglijke muur tijdens de eerste helft van het concert, die ruim twaalf meter hoog is en net zo breed als het stadion, wordt ook dertig jaar na dato ondersteund door videobeelden. Door middel van meer dan twintig projectoren wordt uiteindelijk het hele oppervlak van de muur gebruikt als scherm. Geheel up-to-date krijgt het ademloze publiek beelden voorgeschoteld van bijvoorbeeld de oorlog in Irak en Afghanistan.

‘Leave them kids alone!’

Tijdens grote hit ‘Another Brick In The Wall’ wordt Waters bijgestaan door leerlingen uit groep acht van de Arnhemse John F. Kennedyschool. ‘We don’t need no education!’ zingen de kinderen vol overgave, terwijl links van hen traditiegetrouw een enorme opblaasfiguur woest met zijn wandelstok naar de kinderen zwaait. De hele Gelredome zingt uit volle borst mee.

Muzikaal is er weinig aan te merken op de prestaties van Waters en consorten. Uiteraard wordt de hele setlist van The Wall netjes afgewerkt, iedereen weet wat komen gaat. Wanneer de band in het tweede deel van de show in zijn geheel verdwenen is achter de kolossale muur, komen klassiekers als ‘Hey You’ of ‘Bring The Boys Back Home’ foutloos voorbij. Hoogtepunt van de tweede helft is toch wel ‘Comfortably Numb’ waar Robbie Wyckoff de zangpartij van David Gilmour bovenop de muur loepzuiver zingt.

‘Tear down the wall!’ galmt het vanuit 31.000 monden aan het einde van ‘The Trial’. Onder daverend applaus wordt de grote witte muur helemaal neergehaald. Waters komt met zijn bandleden voor de brokstukken van de muur staan en kan tevreden terugkijken op zijn grootse productie. Hij bedankt het Nederlandse publiek en verlaat de bühne. Is The Wall Live over the top? Jazeker. Maar eerlijk is eerlijk, het hoort erbij. En het zal, net als dertig jaar terug, nooit meer vergeten worden. Wat een belevenis!