Te wisselvallig

In 2001 breekt de Amerikaanse rockband The Strokes door met een nieuw geluid. De groep laat zich inspireren door de garagerock van de jaren zeventig, maar laat vooral horen dat muziek heel simpel kan zijn. Een goed te volgen, makkelijk meezingbaar en muzikaaltechnisch niet ingewikkeld rockgeluid. Een frisse afwisseling na al dat hardrockgeweld van de jaren negentig. Debuut-cd Is This It maakt grote indruk bij critici en komt steevast terug op een ieders eindejaarslijstje. Ook commercieel gezien is het album een succes. Hetzelfde geldt voor de band zijn tweede en derde. Muzikaal zijn deze twee cd’s echter een stuk minder de moeite waard. Het simpele en strakke geluid wordt steeds meer ingevuld met onnodige toevoegingen. Hiermee boeten de Amerikanen in op de eenvoudige, unieke sound.

Experimenten

Op Angles experimenteren de heren er meer dan ooit rustig op los. Soms pakt dit goed uit, maar net zo vaak blijft het experiment steken in goede bedoelingen. Het niveau van de nummers is wisselend, waardoor het album als geheel erg onrustig aandoet. Een aantal tracks steekt duidelijk boven de rest uit. Opener ‘Machu Picchu’ bijvoorbeeld, klinkt anders dan we van de groep gewend zijn. Met dit nummer laat de groep een geluid horen, dat meer richting de electropop van bands als MGMT gaat. En dat past ze prima. Al pakt deze koersverbreding op ‘Games’ weer een stuk minder uit.

‘Taken for a Fool’ is een van de hoogtepunten van de cd. Het muzikale samenspel tussen gitaristen Nick Valensi en Albert Hammond jr. en drummer Fab Moretti is als een vloeiende aanval van FC Barcelona. Naar het eind van de cd krijgen we nog twee songs die de moeite waard zijn. Op ‘Gratisfaction’ klinkt de band fris en strak zoals tijdens het debuut. Staccato gitaarloopjes, pakkende refreintjes en een nonchalant klinkende Julian Casablancas. Ook afsluiter ‘Life is Simple in the Moonlight’ is aardig. De track begint vrij sober en grauw, maar ontpopt zich al gauw als een soepel popnummer.

Geen consistent geheel

Helaas herbergt het vierde schijfje van de New Yorkers ook een aantal tracks dat onderdoet voor het niveau dat het vijftal kan halen. Op ‘Two Kinds of Happiness’ doet de band een poging zich het geluid van The Cure eigen te maken, maar slaagt hier niet in. Ook ‘Call me back’ is niet best, het is slechts een rommelige poging tot een ingetogen nummer. ‘You’re so right’ is een regelrecht drama en het absolute dieptepunt van het album. Het chaotische nummer ligt gehaast en zeurderig in het gehoor, de mislukte gitaarsolo maakt de tragedie compleet.

Na ruim een half uur is de koek alweer op en zijn we alles behalve voldaan. Het gevoel dat achterblijft is met name onbevredigend. De cd kent een aantal hoogtepunten die tot het betere werk van de band behoren. Daar staat een aantal draken van tracks tegenover die ze ons beter hadden kunnen besparen. Over het geheel genomen is Angles vooral te wisselvallig en geen consistent geheel.