‘Moslims hebben mijn zus vermoord’

De ellende die het gezin Matthews overkomt in Mijn zus woont op de schoorsteenmantel verwerkt de tienjarige Jamie met zijn sterke verbeeldingskracht en schrijfster Annabel Pitcher met de nodige humor. Alsof dat nog niet genoeg is, besluit vader Matthews te verhuizen naar het platteland. Daar zijn immers geen moslims. Jamie blijft een vreemde in zijn nieuwe klas en krijgt het soms flink voor de kiezen van pestkoppen. Alleen het enige moslimmeisje in de klas, Sunya, wil met hem bevriend zijn en redt hem dikwijls uit allerlei nare situaties.

Zo veel ellende wordt in hedendaagse verhalen vlotjes verteld en doorspekt met tal van grappige gebeurtenissen, want het moet natuurlijk wel leuk blijven. In tegenstelling tot bijvoorbeeld Charles Dickens die de misère nog overgoot met een overdreven sentimeneel sausje om alles draaglijk te houden. Nog zo’n kenmerk is dat de jonge hoofdpersoon tussen ouderen die het laten afweten razendsnel volwassen wordt en eigenhandig de zorg voor zichzelf en anderen op zich neemt.

Machteloos, maar sterk
Maar voor dat laatste kiest Annabel Pitcher niet. Jamie is machteloos en afhankelijk van Sunya of zijn oudere zus, die wonderlijk genoeg haar eigen problemen vaak voor hem opzij weet te zetten. Pitcher heeft namelijk iets veel mooiers bedacht. Jamie leest en denkt veel en dat geeft hem mentale weerbaarheid.

Als de juf het vijfde gebod behandelt – Eert uw vader en u moeder – verbreekt Jamie zijn vriendschap met Sunya, want van zijn vader mag hij niet met moslims omgaan. Maar hij mist haar enorm, vooral als ze daarna niets meer van hem wil weten. Wie is God eigenlijk, vraagt hij zich dan af, om mijn enige, echte vriendschap in de weg te staan? Dit morele bewustzijn maakt hem pas echt een verstandige jongen.

Bijna voor volwassenen

De uitgever prijst Mijn zus woont op de schoorsteenmantel aan voor de lezers van Extreem luid & ongelooflijk dichtbij van Jonathan Safran Foer. Maar dat is toch echt te hoog gegrepen voor deze roman die zich voornamelijk richt op vijftien- tot twintigjarigen. Toch, er zijn overeenkomsten en in één aspect is Pitcher beter dan Safran Foer. Waar de laatste zich te vaak verliest in zijn literaire trucjes, blijft Pitcher altijd op een geloofwaardige manier dicht bij de belevingswereld van haar hoofdpersoon. Je verwacht dan ook dat Annabel Pitcher, net als haar doelgroep, snel de stap kan zetten naar grote(mensen) literatuur.