J Mascis

‘Wennen’ is eigenlijk een veel te diplomatiek woord om de gevoelens die bovenkomen bij een eerste luisterbeurt te omschrijven. Luisteraars die het werk van zijn band Dinosaur Jr. in het hart hebben gesloten, zullen eerder denken aan ‘verbijstering’. En terecht, want het is een behoorlijk surrealistische ervaring Mascis te horen musiceren zonder gebruik te maken van zijn vertrouwde muur gitaarversterkers. Ook een drummer ontbreekt volledig op het album; je zult het moeten stellen met wat spaarzame percussie. De gedachte dat dit niet meer is dan een verzameling demo’s die ooit nummers van Dinosaur Jr. kunnen worden, ontstaat dan al snel. Gelukkig maakt luisterbeurt twee heel snel korte metten met dit blasfemische idee. J Mascis maakt – net als met Dinosaur Jr. overigens – gewoon heel erg goede liedjes. Dat de omlijsting anders is dan je van hem gewend bent is wennen, maar doet niks af aan de kwaliteit van de songs.

Gekreukelde Vocalen

Wat opvalt als de eerste schrik voorbij is, zijn de klagende zanglijnen van de zanger. Ook bij zijn hardere werk viel al op dat hij gezegend is met een bijzonder authentiek stemgeluid, maar nooit eerder waren zijn gekreukelde vocalen zo duidelijk hoorbaar. Dat is een pre van dit album, want het is intrigerend Mascis zijn rauwe stemplooien aan het werk te horen. Hij is weliswaar niet gezegend met het verfijndste of technisch volmaakte stemgeluid, maar maakt deze gebreken ruimschoots goed met de diversiteit aan emoties die hij kwijt kan in een enkel gezongen woord. Als hij klagend ‘Listen to Me’ zingt in de gelijknamige openingstrack, klinkt dat overtuigender en oprechter dan de best geschoolde zanger hem na zou kunnen doen.

Kabbelend, maar meeslepend

Het moge duidelijk zijn, Several Shades of Why, is geen album dat je vanaf de eerste seconden omverblaast. Het is wel een album vol met mooie liedjes, die het midden houden tussen sobere uitvoeringen van indie-nummers en folkliedjes. Enkele voorbeelden. ‘Is It Done’ heeft een aanstekelijke gitaarslag en mooie, intense zang. De gitaarsolo – op elektrische gitaar, het bloed kroop ongetwijfeld waar het niet gaan kon – geeft het geheel een fijn rafelig randje. Een ander hoogtepunt is ‘Can I’, dat met een minimale inzet van instrumenten een episch effect weet te bereiken. Ook de afsluiter ‘What Happened’ is bijzonder geslaagd. De sfeer die het nummer oproept is zowel fel als etherisch, en dat is een knappe prestatie. Na de luisterbeurten die dit album verdient, is de conclusie duidelijk. J Mascis is een geweldige liedjessmid, en zowel in een bandsetting als in een akoestische setting komt dit talent er volop uit.