La Voix Humaine

“Hallo, hallo” (echo echo). “Juffrouw… Juffrouw” Er zitten meerdere mensen op dezelfde lijn, de telefoniste heeft het wederom niet voor elkaar gekregen om de vrouw alleen met haar ex-geliefde in contact te brengen. De vrouw is de wanhoop nabij. Ze heeft er alles voor over om hem nog één keer te spreken.

Lijntje

Op het sobere zwart-wit ingerichte toneel staat pontificaal in het midden een ouderwetse zwarte telefoon. Daar draait alles om in deze monoloog, gespeelt door Ria Marks in een roodbruine jurk. Met haar ogen dwingt ze de telefoon te laten rinkelen. Ze wil hem nog zoveel zeggen. Als ze hem eindelijk aan de lijn krijgt, beseft ze dat deze telefoonlijn het enige lijntje nog maar is dat de relatie in stand houdt. Ze houdt zich sterk terwijl ze bang is voor de eenzaamheid, maar dat wil ze niet aan hem laten merken omdat ze te trots is. Ze praat, fluistert, roept, kermt en zwijgt. Maar de relatie is niet meer te redden.

Tijdens dit laatste gesprek liegt ze nog een aantal keer tegen hem. Zo houdt ze haar ex-geliefde voor dat ze oude liefdesbrieven gaat zoeken, maar terwijl hij aan de lijn blijft, maakt zij stapgeluiden terwijl ze in haar stoel blijft zitten. En probeert ze hem voor te houden dat het prima gaat, dat ze net uit is geweest. Maar niets is minder waar. Ze zat daar alleen in de kamer, gefocust op de telefoon met tranen in haar ogen. Ze wil nog een aantal dingen gezegd hebben tijdens deze laatste verbinding met hem, maar zal er uiteindelijk achter komen dat het eind van het gesprek toch echt in zicht is. En dan is de vraag of ze sterk genoeg is om de verbinding te verbreken.

Andere kant

Een telefoongesprek is een originele manier van een monoloog, maar tegelijkertijd ook heel moeilijk. Uit haar antwoorden en gezichtsuitdrukkingen moet blijken wat de man aan de andere kant zegt. Dat doet Marks goed. Af en toe valt ze een beetje uit haar rol als ze net iets te snel antwoordt, waardoor de man aan de andere kant nauwelijks een halve zin gezegd kan hebben. Maar dat is een futiliteit. Ze weet zich mooi staande te houden tijdens de voorstelling; spelend met de telefoonhoorn, het draad, haar woorden en haar blik.

Ze wordt bijgestaan door drie strijkers (Jeffrey Bruinsma, Nina Hitz, Noortje Köhne) die ook op het toneel zitten. Ze storen niet en zorgen met hun wisselende spel op bepaalde momenten voor dat extra beetje emotie. De muziek van Maarten Ornstein past heel goed in deze voorstelling.

La Voix Humaine werd al in de jaren dertig geschreven door Jean Cocteau. Poulenc maakte er toen een opera van. Regisseur Olivier Provily, die voor het eerst samenwerkt met Orkater, heeft het weer anders aangepakt, maar wel de jaren dertig-stijl gehandhaafd. Hierdoor lijkt het stuk in eerste instantie iets van je af te staan, maar door het spel van Marks en het thema dat van alle tijden is, komt het toch dichtbij. Hij is er goed in geslaagd om het telefoongesprek een uur lang boeiend te houden.

La Voix Humaine wordt tot en met 20 december in het land opgevoerd. Voor meer informatie: www.orkater.nl