A candy-coloured clown they call the Sand Band

Het is niet wat we van een jong bandje uit Liverpool zouden verwachten, maar The Sand Band doet op dit debuut vooralsnog opvallend rustig aan. Zanger en akoestisch gitarist David McDonnell vormt de spil van deze band. Eerder mocht McDonnell al eens The Coral en Richard Ashcroft begeleiden. De muzikale ornamenten worden verzorgd door pedal steel en (slide) gitarist Scott Marmion.

Slaapverwekkend

De invloeden van The Coral en Richard Ashcroft zijn in de opener ‘Set Me Free’ duidelijk te horen. De meest in het oogspringende invloed is echter Coldplays Chris Martin, wiens maniërismen McDonnell schaamteloos kopieert. ‘Set Me Free’ is meteen het meest memorabele nummer van dit album: het heeft een refrein dat zich in je geheugen zal nestelen. ‘Burn Down the House’ valt met een sterk gitaar thema in positieve zin op, ‘This is Where it Ends’ kan ook bekoren, wellicht doordat de tekst niet goed te verstaan is, en ‘All Through the Night’ luistert ook lekker weg, waarschijnlijk omdat er helemaal niet in gezongen wordt.

Het moge duidelijk zijn: McDonnell is als zanger en tekstschrijver de zwakste schakel van The Sand Band. De hoogdravende manier waarop hij zijn clichématige teksten vertolkt is voor één liedje nog wel te genieten, maar begint na een tijdje danig op de zenuwen te werken. Worden we werkelijk geacht teksten als ‘I wait for love to shine down on me, I wait for love to set me free‘ serieus te nemen? Wie voor een singer-songwriter aanpak kiest, kan maar beter wat meer tijd aan zijn teksten besteden. Daar staat tegenover dat Marmion er met zijn zweverige gitaar partijen in slaagt een aangenaam dromerige sfeer neer te zetten.

The Sand Band lijkt er op uit de luisteraar slaapzand in de ogen te strooien. Soms leidt dat tot de prettige dromerigheid die de stem in het outro bij ons wil bewerkstelligen. Vaker leidt het tot verveling. ‘Set Me Free’ blijft ondertussen stiekem gewoon een heel lekker plaatje.