Britse Nachten

Dat de zanger goed in zijn vel zit, blijkt tijdens het korte interview. Een vraag stellen is praktisch overbodig. De eerste paar woorden van een vraag zijn nog niet uitgesproken of de zanger spreekt geanimeerd en enthousiast over zijn band en de laatste plaat die ze uitbrachten, Sky at Night. Vooral het opnameproces was een verademing en een grote verandering voor het drietal. Waar ze voorheen alles tegelijk met zijn drieën inspeelden, was er op deze plaat meer ruimte voor bredere arrangementen. Tussen de verschillende opnamesessies door ontstonden er nieuwe melodieën voor de al bestaande liedjes. ‘Alles wat we nog moesten doen was instrumenten vinden voor de nieuwe melodieën, vandaar dat er meer strijkers op dit album staan’, aldus Bramwell.

Ruimtelijk en melancholisch

Het atmosferische gevoel dat de cd heeft, werd gecreëerd door veel natuurlijke galm op te nemen. ‘In plaats van één instrument op te nemen, hebben we er meerdere tegelijk in een ruimte opgenomen. De galm in die ruimte hebben we vervolgens ook opgenomen. Dat klinkt toch anders dan wanneer je die instrumenten apart opneemt. Hoewel, dat is de theorie, het zou best eens bullshit kunnen zijn’, grapt de zanger.

Bramwell is bepaald ruimdenkend in zijn manier waarop hij het schrijven van liedjes benadert. Van een eenzame wandeling op straat, tot het meejammen op een nummer van The Clash, alles kan een inspiratie voor een nieuwe song zijn. Dat Bramwell niet in rockdogma’s wil denken, blijkt ook uit zijn persoonlijke instrumentkeuze. Twee gitaren, een elektrische en een akoestische, beide voor een zeer bescheiden prijsje. ‘Ik vind ze gewoon lekker spelen, waarom zou ik veranderen?’, becommentarieert de frontman zijn keuze.

Invloeden

Op de vraag hoe het toch kan dat I Am Kloot zo ontegenzeggelijk Brits klinkt, moet de Engelsman glimlachen. ‘Het is niet zo dat we actief proberen om zo Brits mogelijk te zijn. Maar ik denk wel dat je beïnvloed wordt door je omgeving. Zeker in je jaren als kind hebben je omgeving en de dingen die je hoort een heel vormende invloed. Mijn ouders hadden non-stop The White Album van The Beatles aan, dat heeft ongetwijfeld impact gehad.’ Dat je het als kind qua platenkeuze van je ouders een heel stuk slechter kan treffen beaamt de liedjessmid met een bulderlach. Een blik op zijn horloge leert Bramwell dat het tijd is om te gaan soundchecken. Gelukkig is hij niet te beroerd antwoord te geven op de vraag wat het publiek vanavond kan verwachten. ‘Een brede selectie van nummers. Ook hebben we voor de nieuwe liedjes extra muzikanten mee. Het is niet zo dat we gaan proberen het geluid van de plaat na te bootsen. Ik vind het juist interessant om een liedje in veel verschillende vormen te horen. De liedjes moeten altijd de leidraad vormen.’

In een uitverkocht Tivoli in Utrecht start I Am Kloot om iets over negen met hun concert. Het publiek heeft geen enkele opwarming nodig, want het geeft zich vanaf de eerste seconden die gespeeld worden, gewonnen. In het algemeen verdient I Am Kloot die toewijding van hun publiek, want het is een goede band met mooie, melancholische liedjes. Tijdens dit optreden is het lyrische onthaal echter niet gerechtvaardigd, en dat heeft met name met het geluid in de zaal te maken. De zang van Bramwell staat zo hard dat de rest van de band maar moeilijk te horen is. Wat drums en bas zijn nog wel te horen, maar vooral spijtig is de slechte hoorbaarheid van de gitaren. Doordat deze instrumenten wegvallen in de mix raakt I Am Kloots muziek veel van de atmosferische lading kwijt die de muziek zo aangrijpend en breekbaar maakt. Bramwell beschikt weliswaar over een prima strot, maar doordat zijn zang zo hard staat, is er in het geluidsbeeld weinig ruimte over voor een dynamische band.

Degelijk Optreden

Los van het maar matige geluid geeft I Am Kloot een prima optreden weg. Een van de hoogtepunten vormt het nummer ‘Lately’, dat van hun recentste plaat Sky at Night afkomstig is. De slepende zesachtstemaat accentueert de grimmige teksten van de zanger, die zich afvraagt wat er over is van zijn brein. Door de meerstemmigheid in het uitgelaten refrein is een gedachte aan the Beatles moeilijk te onderdrukken. Voornamelijk in het begin van het optreden komt veel werk van hun jongeling voorbij. Na een nummer of acht komen er ook liedjes van eerdere platen langs, tot blijdschap van het publiek.

Als de helft van het optreden erop zit, speelt Bramwell enkele nummers alleen, zichzelf begeleidend op de gitaar. Het neigt naar goedkope pathos, maar het is voor de volop aanwezige stelletjes vooral een excuus om hun omhelzing nog wat inniger te maken. Na afloop van het optreden is de balans eenvoudig op te maken. Een geroutineerde band, die erg veel waarde hecht aan goed contact met het publiek, gaf een uitstekende show weg. Erg veel extatische hoogtepunten kende de set niet, maar dat is ook geen vereiste voor een goed optreden. I Am Kloot is een band die doet waar hij goed in is, het uitvoeren van fragiele en haast romantische liedjes. Nu nog even een gesprekje met de geluidsman, dan wordt het volgende optreden nog hoger gewaardeerd.