Wanneer wetenschap waanzin wordt

Clive (Adrien Brody) en Elsa (Sarah Polley), beiden ambitieuze wetenschappers, houden zich bezig met het kweken van compleet nieuwe levensvormen met behulp van het splitsen van dierlijk DNA. Met succes; de door hun gecreëerde ‘blob’-achtige wezens zijn mijlpalen en de proteïnen hiervan zouden de medische wetenschap enorm vooruit kunnen helpen. Het bedrijf waarvoor ze werken trekt echter de  stekker uit het project, waarna het stel besluit in het geniep nog een stapje verder te gaan: ze voegen menselijk DNA toe aan hun experiment. Het resultaat – Dren genaamd – mag er wezen.

Natali
Eindelijk is er weer een productie van de Canadese genrefilmer Vincenzo Natali en ook nog een die in de bioscoop te zien is. Na het cultsucces van Cube (vooral in de videotheken) waren de fantasierijke en slimme opvolgers Cypher (2002) en Nothing (alweer van 2003) alleen op festivals en in de thuisbioscoop te zien en liepen daardoor een groter publiek mis. Verder dan een making-of-documentaire over Terry Gilliams Tideland en een hoofdstukje in Paris je t’aime kwam hij de afgelopen jaren helaas niet. Natali schreef mede het scenario voor Splice waarvoor de kiem alweer enige tijd geleden werd gelegd na het zien van de Dalí-achtige laboratoriummuis met het oor op z’n rug.

Science gone wrong is de fraaie term die bedoelt wordt met wetenschappers die de grenzen niet alleen opzoeken, maar die – met alle gevolgen van dien – ook overschrijden en daarmee vaak uit de bocht vliegen. Het zijn drijfveren als persoonlijke ambities, altruïsme en geldelijk gewin die hiervoor zorgen, maar vooral ook omdat het mogelijk is. Het wordt daarom ook nogal eens uitgevoerd voordat andere wetenschappers er onvermijdelijk mee aan de haal gaan. In films is dit type wetenschap vaak het domein van gestoorde, megalomane wetenschappers, met als eerste en beruchtste boreling dokter Frankenstein. In toon, acteertalent en productiedesign stijgt Splice echter boven de gemiddelde B-film uit en schuurt deze Natali-productie aan tegen het vroege oeuvre van mede-Canadees David Cronenberg.

Dren
Het door Clive en Elsa gecreëerde hybridewezen Dren (in het begin CGI, de oudere versies worden door actrices vertolkt) ziet er werkelijk fantastisch uit. Zij roept de juiste mengeling van afschuw, fascinatie en meelij op en het dierlijke in haar is steeds niet ver van de oppervlakte verwijdert; ze is echter menselijk genoeg om de gevoelens van haar genetische ouders te begrijpen. Die oudergevoelens van Clive en vooral Elsa worden steeds sterker: de ratio legt het hierbij in toenemende mate af tegen de emoties.

Scherpe randjes

De ethische dilemma’s worden weliswaar aangestipt en verkend, maar verder dan een, zoals Natali zelf zegt, cautionary tale, gaat de film niet. Bovendien had Splice als volbloedhorror wellicht nog een tandje verder kunnen gaan. Hierdoor blijft het gevoel hangen dat de film op twee gedachten hinkt zonder echt een keuze te willen maken, waardoor de scherpe randjes (hoewel het seksuele element her en der wat gefronste wenkbrauwen zal opleveren) net iets te veel zijn afgevlakt om na afloop echt te laten beklijven.