Alle registers open

The Legend of Goemon (2009) vertelt het verhaal van de meesterdief Goemon Ishikawa, die steelt van de rijken en geeft aan de armen. Inderdaad: het verhaal is onder andere gebaseerd op Robin Hood. In een van zijn roekeloze diefstallen, waarin veel rijkdom wordt vergaard, steelt Goemon tevens een ogenschijnlijk onbelangrijk doosje, dat echter de doos van Pandora blijkt te zijn. Niet lang na de diefstal raakt Japan in volledige chaos. Goemon wordt op de hielen gezeten door krijgers, ninja’s en wat niet meer. Ondertussen wordt prinses Cha Cha verliefd op hem, en laat dat nou net het liefje van de heerser zijn, die op zijn beurt weer af wil van die vervelende Goemon.

Spektakel

Intriges en verraad gaan hand in hand. Tegenstanders die Goemon ineens helpen, of een hulpje dat er eigen belangen op na houdt; hier en daar is het verhaal lastig te volgen. Mede doordat je gemakkelijk afgeleid wordt door regisseur Kazuaki Kiriya’s grootste troef: visueel spektakel.

De wereld van Kiriya is er een waar het visuele prevaleert boven het verhaal. Eerder maakte de regisseur het visueel overdonderende Casshern, een film die zich eveneens laat omschrijven als een onduidelijk verhaal met gave visuele effecten. De charme van Goemon is dan opnieuw vooral de fantasierijke decors, sets, CGI-locaties en special effects.

En daarbij worden alle registers opengetrokken. De expressieve en bonte kleuren knallen je kamer binnen. Veel aandacht is besteed aan de decors, die mooi en gedetailleerd uitgewerkt zijn. De vele vechtscènes zijn prachtig gechoreografeerd en secuur, maar bovenal stoer in beeld gebracht. Uiteraard kunnen daarin de bloedfonteinen niet ontbreken. Jammer genoeg is Kiriya echter vergeten onder al deze visuele karate een enigszins fatsoenlijke soundtrack te zetten. Meer dan muzikaal behang wordt het niet. Hier en daar sprookjesmuziek had de fantasie die in de film ligt, kunnen versterken.

Extra’s

In de making of krijgen we ruim een half uur een kijkje achter de blauwe schermen. We zijn getuige van de gedrevenheid van regisseur en crew en komen te weten dat er ten minste 2000 CGI-montages in de film zitten en 1000 figuranten meegewerkt hebben. Daarnaast krijgen we een beeld van hoeveel werk er in de sets en decors heeft gezeten. In ‘Kiriya’s World’ wordt de verdere invulling van de chroma key (de technische term voor blauwe — of groene — schermen) uitgelegd. Hierbij zou gebruik gemaakt zijn van de nieuwste technieken. Het is hierin boeiend om te zien hoe het computerspelletje waar het op lijkt, uiteindelijk de film Goemon oplevert.

Daarnaast leren we dat de opnamen drie maanden duurden, maar de CGI een jaar. De extra’s worden afgemaakt met interviews met de mannelijke en vrouwelijke hoofdrolspelers en de regisseur, beelden van de feestelijke première van de film en natuurlijk de trailer. De extra’s, die bij elkaar bijna twee uur vullen, geven op een luchtige manier een interessant beeld van het zweet achter de schermen.