Leren vader te zijn

The Boys are Back is de laatste film van Australische regisseur Scott Hicks. In 1996 was Hicks verantwoordelijk voor het fraaie Shine, waarvoor acteur Geoffrey Rush een Oscar in ontvangst mocht nemen. De loopbaan van de regisseur raakte vervolgens enigszins in het slop, maar nu hij met The Boys are Back voor het eerst sinds dertien jaar weer terugkeert naar Australië, laat hij zien dat Shine geen gelukstreffer was.

Echte mensen
Clive Owen speelt Simon Carr in het op ware feiten gebaseerde The Boys are Back. Carr is een Britse sportjournalist die zijn eerste vrouw en zijn jonge zoon in Londen achterliet om met zijn tweede vrouw te verhuizen naar Zuid-Australië. Samen met hun zoon Artie hebben Simon en Katie het daar goed en is er geen vuiltje aan de lucht. Totdat Katie plotseling kanker krijgt en al snel komt te overlijden. Simon, die de laatste jaren niet echt een voorbeeldvader is geweest, moet het dan opeens alleen zien te redden met zijn 6-jarige zoon.

The Boys are Back is niet de eerste film die handelt over een alleenstaande vader en zijn problemen met opvoeding en zal vast ook niet de laatste zijn. Cruciaal voor het slagen van dit soort films, die al heel snel in valse sentimenten kunnen vervallen, is het vermijden van het melodrama. Hoewel de gebeurtenissen in het eerste kwartier van The Boys are Back erg heftig zijn, met de dood van de moeder, lukt het Scott Hicks deze valkuil te vermijden. De film doet oprecht aan en je krijgt het gevoel naar echte mensen te kijken die met echte problemen proberen om te gaan.

Wanhopige vader
Dit is met name te danken aan een prachtige rol van Clive Owen. De acteur heeft zich de laatste jaren vooral laten zien als actieheld in films als Shoot ‘em Up en The International, maar laat in The Boys are Back zien dat dramatische rollen hem misschien wel het beste liggen. Je gelooft hem gelijk als wanhopige vader die zich geregeld met de handen in het haar afvraagt wat hij moet doen met zijn zoon en tegelijk zelf moet zien om te gaan met de dood van zijn geliefde vrouw.

Toch heeft The Boys are Back wel last van enkele schoonheidsfoutjes. De grootste daarvan is de zinloze geestverschijning van de overleden vrouw die geregeld tips geeft aan Carr over hoe hij met zijn zoon moet omgaan. Maar ook het bij vlagen schematische scenario, dat wel sterk is in de typering van de personages, laat soms wat steken vallen. De film kent namelijk een wel erg voorspelbare opbouw met een aaneenschakeling van obstakels die de personages moeten overwinnen voor elkaar uiteindelijk in de armen te kunnen vallen.

Maar uiteindelijk valt de balans ruimschoots uit naar de positieve kant. De relaties tussen de verschillende personages, onder wie de schoonmoeder van Carr die hem voortdurend op zijn vingers tikt en zijn zoon uit een eerder huwelijk die bij hem op bezoek komt in Zuid-Australië, voelen opmerkelijk authentiek aan, waardoor je al snel om deze mensen gaat geven en hoopt dat het ze goed vergaat in het leven. Voeg daar de fraaie beelden van het Zuid-Australische landschap en enkele sfeervolle nummers van Sigur Rós aan toe en je krijgt een ontroerend portret over rouwverwerking en de relatie tussen vaders en zonen, die een Nederlandse bioscooprelease had moeten hebben.