John Carrie and Moor Green

Zo moet het er ongeveer uit hebben gezien voor de Ier John Carrie voordat hij met zijn band Moor Green hun eerste plaat uitbracht. Na omzwervingen langs Europese steden kozen zij Amsterdam als standplaats, waar in 2007 het goed ontvangen eerste album Folk Is Not Happy uitkwam. Slechts korte tijd geleden tekenden zij een contract bij het internationale PIAS en nu is het tweede album Clearing Air een feit.

Experiment en klasse

Het album is in drie dagen opgenomen, maar van haastig werk is geen sprake. Alhoewel niet heel gelikt, klinkt alles zeker wel af. Carrie, die ook vaak solo optreedt, is duidelijk de man die de band draagt. Zijn stem heeft wel wat weg van die van David Gray, bekend van zijn cd White Ladder en de single ‘Babylon’, al klinkt diens stem iets lager. ‘Clearing Air’, openingsnummer en naamgever van de cd, is een mooi, beetje droevig nummer. De stem van Carrie, met soms wat vibrato, een akoestische gitaar en een klagelijk refrein; meer is er niet nodig om eens goed voor de plaat te gaan zitten.

‘Green Think Tank’, met een orgeltje, een tweede stem en een poppy refreintje, klinkt dan wel anders, maar niet minder fijn. Ook ‘Heal The Scrapes’, het dromerige ‘The Best’ en ‘Fists Can Fly’, waarop Carrie toont met zijn stem ook een flinke hoogte te kunnen halen en dat op het eind nog lekker ontspoort, zijn zeker de moeite waard. Nummers die niet onder doen voor ‘Back To The Sea’ of ‘Today’ van het eerste album.

Over het algemeen is het Carrie zelf die met zijn stem en akoestische gitaar de boventoon voert, maar vaak klinken er ook andere geluiden. In ‘The Best’ is er iets te horen van het gebruik van experimentele instrumenten. De theremin, die klinkt als een viool, zorgt met wat extra galm voor een bijzonder einde van deze ballad. Ook de mondharp draagt zijn steentje bij aan de wat alternatievere klanken. In ‘Sewn Up’, een lekker ritmisch en voortjagend nummer, hoor je deze voorbijkomen, vergezeld van gitaar en mondharmonica. Tel daarbij het geluid van het Electronic Wind Instrument op, dat zo uit een sciencefictionfilm uit de jaren vijftig lijkt te zijn gehaald, en kom tot de conclusie dat een experiment niet weg is op Clearing Air.

Vreemde geluiden

Dat idee wordt nog eens bevestigd doordat naast de elf songs het album nog drie tracks bevat die het best als ‘muzikale ideeën’ betiteld kunnen worden. Zo is in ‘Walnut’ een ronddraaiend apparaat te horen, geneurie, en iets wat je kunt beschrijven als het verkeerd om draaien van een muziekdoosje. Met muziek heeft het niet veel te maken, het enige aantrekkelijke ervan is om te ontdekken waarmee de geluiden zijn gemaakt en wat de gedachte erachter is.

Gelukkig blijven er nog genoeg muzikale hoogtepunten over om van een goed album te kunnen spreken, dat, wanneer je het vaker draait, meer en meer pleziert. Hoe Carrie solo klinkt, is te horen in het gevoelige ‘Ease My Mind’ en het met snel gitaarspel begeleide ‘Heal The Scrapes’. De band heeft absoluut toegevoegde waarde, wat de veelzijdigheid van het album betreft, maar vooral als Carrie stilvalt en zij de sfeer van het nummer voortzetten.

Een voordeel van het trekken door Europa zijn de vele optredens. Die laten ook in Nederland niet lang op zich wachten. Een grotere bekendheid kan bijna niet veel langer uitblijven, afgaande op de kwaliteit van dit album. Houd dus vol, John Carrie and Moor Green.

Live in Nederland:
5/5 Winston, Amsterdam
8/5 Merleyn, Nijmegen
8/9 Burgerweeshuis, Deventer