Deel 4 - Imagine 2010

Inhoud: Cold Prey 2 | Genius Party Beyond | Diagnosis Death | Symbol | Summer Wars

Wederom effectieve slachtpartij

Cold Prey 2 (Fritt vilt II)
Mats Stenberg • Noorwegen, 2008

Het eerste deel van de Noorse Cold Prey (Fritt vilt), in 2007 te zien op het AFFF, is een schoolvoorbeeld van een sterke film in een uitgekauwd genre. Wat wij toen over deze film schreven, had net zo goed op het vervolg kunnen slaan, want ook hierin wordt een simpel gegeven met optimale effectiviteit uitgevoerd.

Hoewel met een andere regisseur (debutant Mats Stenberg) is Ingrid Bolsø Berdal wel weer van de partij. De sterk door haar vertolkte Jannicke (de enige overlevende van deel één) wordt aan het begin van de film gevonden en naar een ziekenhuis gebracht. Niet veel later worden een serie lijken uit een gletsjerspleet geborgen en naar dezelfde plek gebracht: Jannickes afgeslachte vrienden én de stevig aangeklede moordenaar. De bezetting van het ziekenhuis is minimaal omdat het eerdaags gaat sluiten en de lange donkere gangen en vele kamers zijn wederom een goede locatie voor een effectieve slachtpartij — driemaal raden door wie. Hierbij is opvallend dat een groot deel van de schrikmomenten juist plaatsvinden op momenten dat er eigenlijk helemaal niks gebeurt. Deel drie is inmiddels in aantocht en mocht hierbij het niveau van de eerste twee delen gehaald worden, dan zijn wij weer van de partij. (Marcel Westhoff)
Naar boven

Zintuiglijke droomlandschappen

Genius Party Beyond
Verschillende regisseurs • Japan, 2008

Na Genius Party uit 2007 biedt Studio 4ºC met het vervolg volgens Imagine een opnieuw een overzicht van het beste dat de Japanse animatiewereld momenteel te bieden heeft. Genius Party Beyond is een verzameling van vijf korte animatiefilms, die stuk voor stuk een lust voor oog en oor zijn. Zo is er bijvoorbeeld een dorp in het bos, dat op een dag verrast wordt door een groot rond object dat vlakbij ter aarde stort. Of een groep bandieten die op de maan woont en een grote slag probeert te slaan. En een jongetje dat aan het ziektebed van zijn moeder ontsnapt via een nachtmerriewereld. En dan zijn er nog de verhalen over een jonge vrouw die probeert te ontsnappen met een knuffel die besmet is met een vreemde entiteit, en een rondzwervend wezen dat op aarde niet geaccepteerd wordt.

Bij het merendeel van de films is duidelijk dat het verhaal secundair is aan de verbluffende beelden en muziek, die met veel spektakel tentoongesteld worden. De vijf animatiefilms zijn vooral conceptuele kunstwerkjes die erop gericht zijn je mee te sleuren in een zintuiglijke verwenreis. En daarover valt maar één ding te zeggen: missie geslaagd! (Anouk Werensteijn)
Naar boven

Romantiek en spoken
Diagnosis Death
Jason Stutter • VS, 2009

Het is een aardig idee om een hybride genre te creëren: romantische komedie combineren met horror. Maar aardig is dan ook alles wat het is. Diagnosis Death is simpel en vermakelijk, maar niet opzienbarend. Het feit dat de cast van Flight of the Concords als visitekaartje voor de film fungeert, kan daar niets aan verbeteren.

In Diagnosis Death staan Andre Chang en Juliet Reid centraal, twee mensen die ter dood veroordeeld zijn door terminale kanker. Ze schrijven zich beide in bij een testprogramma voor een nieuw medicijn, dat plaatsvindt in een griezelig oud ziekenhuis. Met een dubieus verleden uiteraard. Al snel beginnen de twee geestverschijningen te zien, maar dit wordt afgeschreven op de hallucinogene werking van de medicijnen. Maar waarom gedraagt de Nurse Ratched-achtige hoofdzuster zich dan zo verdacht? En hoe zit het met het naargeestige verhaal over de depressieve schrijfster die zelfmoord pleegde in het ziekenhuis?

Erg verrassend zijn de antwoorden hierop niet. Bovendien brengen de iets te voor de hand liggende komische personages niet veel meer teweeg dan zo nu en dan een glimlach. Het horrorelement van het verhaal is al even middelmatig; op een miniem aantal geslaagde schrikeffecten na is het een erg mild spookverhaal. Diagnosis Death is dan misschien wel een hybride, maar biedt geen fantastisch nieuw genre. (Anouk Werensteijn)
Naar boven

Minimalistische humor

Symbol
Hitoshi Matsumoto • Japan, 2009

Symbol is een van de meest absurde en hilarische films die je je kunt voorstellen. En je zult er nooit meer hetzelfde naar een cherubijntje door kunnen kijken. Regisseur Hitoshi Matsumoto zet twee ogenschijnlijk ongerelateerde verhaallijnen naast elkaar. In Mexico zien we een oude worstelaar die zich voorbereidt op een gevecht. Ergens anders op de wereld, op een onbekende plek, ontwaakt een man in een witte ruimte. De muren van de ruimte zijn bezaaid met engelenpiemeltjes. Als de man op een piemeltje drukt, verschijnen er willekeurige objecten in de ruimte. Na een periode van wanhoop ontstaat een ontsnappingsplan.

Het is lange tijd ondenkbaar dat deze twee verhaallijnen samen gaan komen, en de nieuwsgierigheid groeit dan ook met de minuut. De uiteindelijke ontknoping is gelukkig een positieve verrassing. Dat geld overigens voor de gehele, uiterst originele film. Matsumoto, die zelf de hoofdrol speelt, is een meester van mimiek en weet met minimale middelen de lachers op zijn hand te krijgen. En dat is maar goed ook, want vrijwel de hele film wordt door hem gedragen. De constante stroom bizarre ontwikkelingen verveelt geen moment. Sterker nog, met elke scène kijk je weer uit naar de volgende wending. Gezien de het uitgangspunt waar Matsumoto mee werkt, is dit een ware overwinning. (Anouk Werensteijn)
Naar boven

Virtuele actie versus familiedrama

Summer Wars
Mamoru Hosoda • Japan, 2009

In het universum van de animatiefilm Summer Wars (van de regisseur van The Girl Who Leapt through Time, drie jaar geleden te zien) is de gehele wereld aangesloten bij een soort uitgebreide versie van Second Life. In de virtuele wereld Oz heeft iedereen een avatar die verbonden is aan zijn of haar werk. Als de 17 jarige Kenji per ongeluk een geavanceerd virus loslaat in Oz, staat de hele wereld plotseling op zijn kop. Terwijl hij de wereld van ondergang probeert te redden, moet hij echter ook nog poseren als de verloofde van het meisje Natsuki, terwijl zij met haar enorme familie de verjaardag van haar oma regelt. En dan is er nog de stress van het tiener zijn.

Summer Wars is een film die moeilijk in een hokje te plaatsen is. De ontwikkelingen binnen Natsuki’s familie, die typisch zijn voor een dramafilm, staan in scherp contrast met de explosieve actie in de virtuele wereld. Een verfrissende eigenschap van deze film is dat de onderliggende boodschap van de film overduidelijk is, maar nooit te opdringerig naar voren wordt gebracht. Wat de makers vooral voor ogen lijken te hebben is dat je je mee laat slepen in de pracht en praal van Oz en je op laat nemen in de komische, hartverwarmende familie. Dit zijn dan ook de elementen die je het meeste bijblijven. (Anouk Werensteijn)
Naar boven