Muziek / Album

De schaduwzijde van Groove Armada

recensie: Groove Armada - Black Light

Het Britse duo Groove Armada behoeft anno 2010 geen introductie meer. Met vijf studioalbums en een respectabel aantal internationale hits als ‘My Friend’ op zak, besloten Andy Cato en Tom Findlay dat het tijd werd het publiek kennis te laten maken met een andere kant van de band. Een meer duistere kant. Een kant die tot uitdrukking komt op studioalbum nummer zes: Black Light.

Al sinds het ontstaan van Groove Armada, zo’n vijftien jaar geleden, is de formatie niet vies van het uitproberen van verschillende muzikale stijlen. Werd de groep in het prille begin nog onder het kopje lounge geschaard, later maakte Groove Armada uitstapjes naar hiphop, funk en electro.

Terug naar de eighties

~

Met Black Light haken de twee Britten naadloos in op de eighties-trend die op dit moment heerst in muziekland. De synthesizers zijn uit de kast getrokken en ontdaan van een dikke laag stof, om terug te grijpen op klassiek synthpopwerk van onder anderen David Bowie.

Een voorbeeld hiervan is ‘I Won’t Kneel’, een van de nieuwe singles. Makkelijk volgbare riedeltjes op de synthesizer met een prettige constante drum voeren de boventoon. Het is tevens het nummer waarop zangeres SaintSaviour haar intrede doet. Zij neemt een belangrijk deel van de vocalen op het album voor haar rekening en zal het duo ook op het podium versterken.

Anders dan bijvoorbeeld voorganger Soundboy Rock staat Black Light niet bol van tracks die de voetjes van de vloer doen gaan. Er is meer gekozen voor met name rustigere nummers, die een energiek uiteinde kunnen hebben. Zo zorgt een gitaarpartij in ‘Fall Silent’ na een langzame opbouw voor een stevige climax.

Een song die daarentegen wel heupen doet wiegen is ‘Paper Romance’. Bij deze geen langzame opbouw. Van het begin tot het einde wordt er een aardig tempo ingezet door opzwepende drums. Samples met voornamelijk lage, rauwe tonen maken samen met de zang van SaintSaviour een geheel.

Niet vies van gastvocalisten

~

Traditiegetrouw zijn er veel gastvocalisten te bekennen bij Groove Armada. Naast eerder genoemde SaintSaviour worden onder anderen Will Young (winnaar Britse Idols in 2002) en Nick Littlemore (Pnau, Empire of the Sun) opgevoerd. De aanwezigheid van oudgediende Bryan Ferry, voorman van inspiratiebron Roxy Music, mag ook zeker niet vergeten worden.

Floorfillers als ‘Superstylin’ of ‘Get Down’ heeft Black Light niet, maar Cato en Findlay weten wel te verassen. Het synthpopgeluid doet een frisse wind waaien door het oeuvre van het danceduo en ligt lekker in het gehoor. Een welkome kennismaking met de schaduwzijde van Groove Armada die het ongetwijfeld goed gaat doen.