Pas op de plaats

Engelse duo opnieuw om dwangmatige en compromisloze rock. Toch had er best meer tijd en aandacht besteed mogen worden aan de nieuwe pennenvruchten. Er valt namelijk niets nieuws aan de horizon te ontdekken.

Aan de hand van hun eerste cd, Box of Secrets, betraden Steven Ansell en Laura-Mary Carter als Blood Red Shoes twee jaar geleden het internationale poplandschap met uitbundige, branieachtige en lawaaierige indierock. Hun naar The White Stripes gemodelleerde sound kende een daverende entree die niet onopgemerkt bleef. De staccato ritmes, het knallende tempo en de permanente staat van hysterie waarin het koppel tijdens hun uitspattingen leek te verkeren, maakte veel indruk. Het vond gretig aftrek bij de luisteraar en liet de vroege bewonderaar met een verlangen naar meer achter. Nog geen twee jaar later is de nieuwe plaat uit, maar de belofte van destijds wordt nauwelijks ingelost.

Meer van hetzelfde

Op Fire Like This heeft Blood Red Shoes haar aanstekelijke energie uitgesmeerd over tien onstuimige songs. Qua aankleding en inhoud verschilt er niet veel ten opzichte van hun eerste plaat. Het tweetal zweept elkaar opnieuw op en gunt zichzelf temidden van hun uitbarstingen maar weinig rust. De inventiviteit en genialiteit van Jack en Meg White vallen nergens te bespeuren, maar dat is niet zo erg als je bedenkt dat deze Amerikaanse genregenoten boven alle wetten van de hedendaagse indierock staan. Blood Red Shoes houdt het simpel en direct. In tegenstelling tot hun grote broer en zus hebben Ansell en Carter als pluspunt dat ze afwisselend de leadzang voor hun rekening nemen. De met galm overgoten rock is recht voor zijn raap en soms wat hoogdravend, maar kenmerkt zich ook door een schoolse speelsheid die nergens echt spannend wil worden.

Ook op het tweede album is het moeilijk een kenmerkend geluid te distilleren uit de orgie van rock, noise en punk. Het uit Brighton afkomstige koppel schoof op de eerste plaat bij vlagen een moderne variant van glamrock naar voren. Op het nieuwe werk is de aandacht verschoven naar brokken urgent klinkende powerrock. Dat krijgt zijn beslag op songs als ‘Don’t Ask’ en ‘Count Me In’. Beide up-tempo nummers herbergen flarden Editors en Pigeon Detectives in zich. Het iets ingetogener ‘Light Up’ zou zomaar opgenomen kunnen zijn door Santigold en de dreigende beginklanken van ‘Colours Fade’ doen aan Placebo denken. Alleen op ‘When We Wake’ laat het tweetal het afgetrapte gaspedaal los, maar de sacrale rust waarmee die song begint krijgt echter een matig vervolg. Ook ‘Heartsink’ vangt veelbelovend aan met een prettige ritmiek die helaas al snel verzandt in het vertrouwd klinkende straffe tempo.

Blood Red Shoes kwam een paar jaar terug vanuit het niets hard en snel de bocht om. De aandacht die hen ten deel viel was terecht en werd begeleid door luid applaus en hoge verwachtingen. Met Fire Like This heeft het duo echter pas op de plaats gemaakt. Het zou van meer inzicht getuigd hebben als de tweemansact het publiek iets langer had laten wachten op beter, gevarieerder en evenwichtiger materiaal. Nu heeft de band haar hongerige aanhang meer van hetzelfde geschonken, maar is ze vergeten een stap voorwaarts te maken. Daarmee ongewild de stelregel bevestigend die luidt dat stilstand nog altijd gelijk staat aan achteruitgang.