Bezielde hoogmis met grote woorden

Drie redelijk succesvolle albums maakte het Londense The Veils inmiddels. De nadruk ligt vanavond in Eindhoven op nummers van Nux Vomica uit 2006 en Sun Gangs van vorig jaar, een wat rijker geschakeerde plaat dan de vorige twee en daarmee een stap vooruit. Hitje ‘Lavinia’ van debuutalbum The Runaway Found laat de band links liggen. Dat is geen ramp.

Opgebouwde spanning
The Veils is er de band niet naar een zaal te overdonderen. Liever bouwt het de spanning op. Op de goede momenten krijgt het dan iets bezwerends. Bij vlagen lukt dat vanavond ook. Een juiste afwisseling van lichte en zware kost brengen het optreden mooi in balans. De opener ‘Not Yet’ is een redelijk zware brok, maar het vervolg met ‘The Letter’, ‘Calliope!’ en ‘The House She Lived In’ verderop in de set zorgen ervoor dat er niet laag op laag gestapeld wordt.

Misschien is die afwisseling wel uit nood geboren, want soms, bijvoorbeeld na keihard werken, in ‘Jesus For The Jugular’ vrees je. Voor gescheurde stembanden bijvoorbeeld. Of acute ademnood. Twee van zulke krachtsinspanningen achter elkaar lijken niet haalbaar. Het is maar goed ook, want nummers als ‘Advice For Young Mothers To Be’ met een lekker staccato hakkend skaritme smaken minstens zo goed.

Zenuwpees

Finn Andrews doet ondertussen zijn uiterste best contact met de zaal te maken. Dat is bepaald niet ‘zijn ding’. We zien een zenuwpees van jewelste. Toch hebben die pogingen wel effect. Zijn geblaas en nerveus gegrinnik in de microfoon maken Andrews wat menselijker en omdat hij er zelf ook wel geamuseerd onder is, geeft het het optreden een klein scheutje humor. Broodnodig, want het maakt de zwarte wolk die soms wel erg dreigend de zaal in drijft wat lichter. Bovendien trekt Andrews hiermee ongetwijfeld twijfelaars over de streep. Mensen bijvoorbeeld die de cd’s van The Veils wat pretentieus en over the top vinden.

Pretenties en grote woorden genoeg vanavond in de redelijk gevulde Effenaar. The Veils komt er mee weg. Zij het nét. Live, als je in dat magere, gekwelde gezicht kijkt, geloof je de kermende oerschreeuwen – het beeld van een gewond diertje dringt zich op – toch eerder dan op een droge plaat. Het beeld is ook wel goed, dat moet gezegd. Magere man met hoedje keert zich binnenstebuiten, terwijl links naast hem bassiste Sophia Burns in een wit jurkje als een fee in het licht danst.

Net als je het idee hebt dat The Veils de zaal te grazen heeft, lijkt de set al ten einde. Met ‘Larkspur’ kondigt Andrews het laatste nummer aan. Een nummer waar je voor of tegen bent. Of je noemt het een geniale eruptie of je vindt het pretentieuze larie. Gelukkig komt de zanger nog terug. Alleen. En dat werkt goed. Sterker nog, het is een verademing. Nu blijkt ook dat The Veils sterke songs heeft die klein gehouden prima overeind blijven. Hoogtepuntje: ‘The Tide That Left And Never Came Back’. Helaas duurt dit intermezzo slechts twee liedjes. Een knikje naar de zijkant en de band komt terug. Om daverend afscheid te nemen met ‘Nux Vomica’.

The Veils overtuigde vanavond in de Effenaar met een korte, maar geïnspireerde en gedreven set die dankbaar in ontvangst genomen werd door het gemêleerde publiek. Buiten is het feest nu echt begonnen. De Brabantse nacht zal ongetwijfeld lang zijn. Andrews zal echter in geen enkele optocht meelopen. Jammer, want een dagje carnaval zou hem ongetwijfeld goed doen.