Assepoester in Hollywood

In de gerestaureerde en opnieuw in de bioscoop uitgebrachte The Barefoot Contessa zorgen de dialogen en de onderlinge spanningen tussen de personages ervoor dat de kijker geboeid blijft. De film laat zien dat niet alles uitbundiger en groter hoeft te zijn om het publiek te vermaken.

The Barefoot Contessa begint met een kille filmbons die op zoek gaat naar een nieuw gezicht om in zijn films te spelen. In Madrid ziet hij de vurige, op blote voeten dansende nachtclubdanseres Maria Vargas en besluit haar mee te nemen naar Hollywood. Maria gaat echter niet zomaar mee, er is heel wat overtuigingskracht van de regisseur en schrijver Harry Dawes voor nodig. Harry lijkt de enige te zijn die echt om haar geeft. Ze vertelt hem (in een schitterende dialoog) dat ze zich op blote voeten veilig voelt en met schoenen aan eigenlijk bang is. Als een Assepoester is ze op zoek naar een man die haar een muiltje aan kan doen en haar geborgenheid kan geven. Deze man vindt ze uiteindelijk in graaf Vincenzo Torlato-Favrini, die van haar een contessa (gravin) maakt. Helaas eindigt de film niet zo als een sprookje normaal eindigt; Maria leeft niet nog lang en gelukkig.

Hollywoodkeurslijf

Maria wordt gespeeld door Ava Gardner. Na een aantal B-films vestigt Gardner haar naam in de film noir The Killers (1946). Voor haar rol als goedgebekte vrouw met een goed hart in Mogambo (1953), naast Grace Kelly en de toen al wat oudere Clark Gable, krijgt ze haar enige Oscarnominatie. In 1954 speelt ze in The Barefoot Contessa Maria, een vrouw die zichzelf probeert te blijven, ondanks dat de mensen om haar heen haar in een Hollywoodkeurslijf willen persen. De tegenspeler van Gardner, Humphrey Bogart (als haar vertrouweling Harry) is waarschijnlijk het meest bekend van de klassieker Casablanca.

In The Barefoot Contessa wordt duidelijk dat er kritiek geleverd wordt op hoe acteurs gevormd worden tot ‘echte’ Hollywoodacteurs. In die tijd mochten acteurs dan ook vaak niet hun eigen rollen uitkiezen en waren ze eigenlijk eigendom van de filmmaatschappij. Regisseur Joseph L. Mankiewicz heeft waarschijnlijk het verhaal van Maria gebaseerd op het leven van Rita Hayworth; een echte Hollywoodster. Hayworth werd geboren als Margarita Carmen Cansino en was de dochter van een flamencodanser uit Spanje. Hayworth danste in nachtclubs, werd naar Hollywood ‘gehaald’ en trouwde een prins (Aly Kahn). Ze had, net als Maria, moeite om zich aan te passen aan het Hollywoodleven en weigerde dan ook om in films te spelen die ze niet de moeite waard vond en lag zo vaak overhoop met haar filmmaatschappij.

Flashbacks

Het verhaal van Maria wordt verteld door drie mannen, door middel van flashbacks (met voice-overs), die haar successen in Hollywood mee hebben gemaakt. Hierdoor worden verschillende kanten van het tragische leven van Maria belicht en wordt getoond hoe deze mannen haar zagen en hoe ze over haar dachten. Gardner steelt overduidelijk de show, maar zij heeft dan ook de leukste rol. Bogart kan haar met moeite bijhouden als een voormalige alcoholist, die niet meer zo succesvol is als hij was.

Het is moeilijk om een film van tegenwoordig te vergelijken met een Hollywoodfilm uit de jaren vijftig van de vorige eeuw. The Barefoot Contessa komt dan ook uit een andere tijd. De film werd gemaakt in een periode waarin er uitgebreid de tijd werd genomen om een verhaal langzaam op te bouwen en uit te diepen en bloot was in die tijd uit den boze. Het enige bloot wat in de film te zien is, is het verhullende badpak van Gardner, wat in 1954 vast heel gewaagd was. Als je de film vergelijkt met andere films uit die tijd, kun je zeggen dat dit bittere sprookje niet de beste en spannendste film is en niet zo tot de verbeelding spreekt als andere klassiekers zoals Rear Window, Sunset Blvd, en All About Eve (ook van Mankiewicz). Toch blijft The Barefoot Contessa boeien dankzij het goede verhaal, de goede vertolking van Gardner en de scherpe dialogen.