Dertigersdilemma brengt nieuwe ontdekking

Gaetan Vanderwoude uit het Belgische Leuven had het wel gezien bij Ikea, zeker toen hij dertig werd en een heel lelijk toekomstvisioen van zichzelf in een geel-blauwe outfit kreeg. Hij schreef toen al liedjes maar besloot dat hij de grote stap moest wagen. Hij zegde zijn baan op en wierp zich op de muziek. Een MySpace-pagina opende – zoals voor zovelen – de deuren naar een platencontract. In dit geval was het Zeal Records dat toehapte. En nu ligt er dan de cd. Een niet al te lange, ruim een half uur, maar bedenk hierbij dat het voorgaande verhaal zich binnen amper een jaar heeft afgespeeld. Vanderwoude speelde wel eerder in andere, relatief onbekende rockbandjes (Soon, Ellroy) maar de singer-songwriter die in hem schuilging had hij nog totaal niet ontwikkeld.

Bon Iver

De vergelijkingen met Bon Iver en Elliott Smith dringen zich op bij het beluisteren van Isbells. En dat betekent dus: harmonieus, melancholisch, dromerig, ingetogen. Hier en daar dringen zich ook José Gonzalez en Fleet Foxes op. Niet de minsten om mee vergeleken te worden en dat is tegelijk het wonder van Isbells. Als een debuutplaat zó klinkt dan kun je gerust van een ontdekking spreken.
Het openingsnummer ‘As Long As It Takes’ is al direct raak. Een vrouwenkoortje trapt af, gevolgd door een akoestisch gitaarriedeltje en vervolgens is daar de hoge stem van Vanderwoude. Een ingehouden setje blazers maakt het nummer af. De tekst gaat over de vraag wie er verantwoordelijk is voor de ondergang van de aarde. ‘What do I tell my child / is future’s gone for life / what have we done’.

De tweede track ‘Without a Doubt’ is ook al niet een al te vrolijk nummer, tenminste als je op de tekst afgaat. Hier gaat het dan weer over dromen waarvan niets terecht komt, de toekomst die aan diggelen ligt en dat soort zaken. Houd vast dat we hier te maken hebben met een dertigersdilemma… Vanderwoude wil niet dood, dus valt het nog alleszins mee. Je zou het uit de teksten niet afleiden, maar de cd maakt allesbehalve een depressieve indruk. Dat is vooral te danken aan de lichte toon van het geheel.

Beste debuut

Voorzover hij nog in een dip zit, zal Gaetan Vanderwoude niet veel reden hebben er nog lang in te blijven zitten. Zijn troostende, intieme, ietwat hoge stemgeluid, gecombineerd met zijn talent om mooie liedjes te schrijven, maakt dat hij terecht het predikaat veelbelovend krijgt. De kritieken zijn lovend en hij heeft met Isbells volgens velen het debuut van het jaar in België gemaakt. Laat 2009 maar het jaar van Gaetan Vanderwoude worden. En misschien dat premier Balkenende ook nog wat troost bij hem vindt, nu de Belgen er in Europa met de hoofdprijs vandoor zijn gegaan.