De niches van de ziel verkend

Zelfs diegene met de gehardste trommelvliezen zal het toe moeten geven, de eerste luisterbeurten van Human Taste staan garant voor heel wat vreemd vertrokken wenkbrauwen en dito grimassen. De reden hiervoor is de totaal compromisloze sound van Little Claw. Iedere vorm van melodie gaat verscholen onder een dikke laag gruizige noise, de zang is bij tijd en wijle vals, de productie is rauw en lo-fi in optima forma en de songstructuren volgen, een understatement bezigend, nooit een conventioneel akkoordenschema. Deze muziek is niet beoordeelbaar met de traditionele parameters van compositie, harmonie, melodie en ritme. Het is een vorm van avant-gardistische ruis, waar alleen de impact die het op de luisteraar heeft een terecht beoordelingscriterium is.

Trance

Het vermoeden rijst dan ook dat de leden van de Amerikaanse band niet volgens geijkt stramien gepoogd hebben een aantal elkaar volgende rocksongs te schrijven. De standaardformule van rockmuziek moet plaats maken voor een psychotische schijf. Vanaf de eerste noten echoot in de bijtende noise en schurende zang een diepe afkeer van alles dat met confectie te maken heeft, muziek incluis. Het album lijkt zowel een statement tegen de standaardiserende werking van het materialisme, alsmede een medium om de minst bezochte en meest macabere delen van de gedachtefabriek tussen de oren te bezoeken. Als de luisteraar bereid is om deze sinistere trance te ondergaan staat dit garant voor een horrorachtige ervaring door de eigen belevingswereld. Toch treedt na afloop van de plaat een catharsis op die oprechter en authentieker is dan bij veel conformistische kunstuitingen.

Filosofie

Naast een plaat die een therapeutische werking op een door wat dan ook getergde ziel kan hebben, is het ook een plaat die filosofisch gezien interessant is. Staat alle noise niet symbool voor de hectiek en aliënatie die een stad met zich meebrengt? En is de hysterische zang geen uiting van de wens tot het poneren van anarchie tegenover de overdreven structurering van het urbane leven? Geen verifieerbare uitingen uiteraard, maar juist dit gebrek aan duidelijkheid maakt deze plaat zo ontzettend interessant, het is uitermate geschikt voor interpretatie en kan in veel gevallen tot bijzondere vormen van introspectie leiden.

Dat Human Taste door sommige tere zieltjes verguisd zal worden is geen verrassing want de plaat scoort op een schaal van ontoegankelijkheid bijzonder hoog. Waarschijnlijk is Little Claw op deze vorm van antipathie nog trots ook. Ze hebben namelijk geprobeerd een cd te maken met een bepaalde opruiende, gedachteprikkelende werking en het bestaan van felle tegenstanders bevestigt ze slechts dat ze hierin geslaagd zijn. Is het uitlokken van metafysische gedachten en polariseren van meningen niet juist een van de hoofdcriteria van ware kunst?