Explosief mengsel komt tot uitbarsting

New Cool Collective staat bekend om het mengen van soul, funk, jazz en latin, met een eigen sound als uitkomst. Leg daarbij het accent op latin, voeg Afrikaanse tribale klanken toe en je hebt de hoofdingrediënten van Sugar Protocol. Op het album zijn hoofdrollen weggelegd voor de Cubaanse rumbaband Los Papines en het Keniaanse Mapacha Africa, die samen voor bijna alle composities tekenden. De drie bands tezamen vertonen een wonderlijk geheel, waarbij Zuid-Amerikaanse en Afrikaanse ritmes dooreen vloeien en de Europese inbreng van New Cool Collective het kleefmiddel vormt. Cuba, Kenia en Nederland blijken ineens tot één grote wereldprovincie te horen.

Feestmuziek

Bandleider en saxofonist Benjamin Herman en zijn mannen voelen zich helemaal thuis in deze omgeving. Hun aanpassingsvermogen lijkt geen grenzen te kennen. Toch, gaat hun dienstbaarheid op Sugar Protocol niet wat te ver? Wat blijft er over van hun kenmerkende geluid? Ze leveren het op deze plaat goeddeels in. Maar wat maakt het uit als het resultaat zo bevredigend is, want wat raak je in een feeststemming van deze smakelijke klanken. Zelfs het meest verstokte muurbloempje kan door deze tonen in beroering komen. De complexe, gelaagde ritmes zijn te prikkelend en te aanstekelijk om stoïcijns onder te blijven.

New Cool Collective is de band die jazz in het clubcircuit bracht. Herman had inspiratie opgedaan in New York en begon halverwege de jaren negentig met concerten in de Amsterdamse discotheek Soulkitchen, waarbij band én dj geprogrammeerd stonden. Het concept sloeg aan en werd voortgezet op andere, grotere locaties. Cd’s, prijzen en buitenlandse optredens volgden. Inmiddels is New Cool Collective een gevestigde naam die garant staat voor een hoop danslol en intelligente, open muziek.

Individuele invloeden

Het solistische aandeel van leden van New Cool Collective op Sugar Protocol is groot. Gitarist Anton Goudsmit weet zijn eigen, wat dunne geluid regelmatig te doen zwiepen. De altijd smaakvolle en goed getimede altsaxofoonsolo’s van Herman werken goed, hij weet precies hoe hij een solo op moet bouwen. De aanvankelijk aftastende maar verderop trefzekere en buigzame trompetpartijen van David Rockefeller passen volledig in het beeld. Ook Willem Friede met zijn overstuurde Fender Rhodes speelt een prachtige rol en is mede sfeer bepalend. Maar zonder een solide en krachtige basis heb je uiteraard geen excellerende solisten.

Je kan bij een aantal nummers wel horen door welke band ze geschreven zijn. Hier blijven de genres enigszins gescheiden. Toch levert dat in zijn totaliteit geen versnipperde voorstelling op. Integendeel, bij het opzwepende hoogtepunt ‘Elegua’ lijkt de samensmelting van de drie ensembles zelfs volkomen te zijn. En van de enkele mede door Herman geschreven nummers is de herkomst niet even duidelijk. Het is ook een grote verdienste van New Cool Collective zelf, dat alle arrangementen en de productie verzorgde, waarbij de band een ware eenheid smeedde van het album.