Afwisselende tragikomedie door Yora Rienstra

Het is dan de opgave om dit bij ieder optreden waar te maken. Bij Yora Rienstra lijken we ons daar niet druk om te hoeven maken. Schijnbaar moeiteloos wisselt ze liedjes af met sketches waarin altijd treffende typetjes de hoofdrol spelen. Rienstra heeft maar weinig nodig. Haar mimiek spreekt en een simpel brilletje maakt haar zo twintig jaar ouder.

Afwisseling

De rode draad in Rienstra’s voorstelling is een terugkerende scène waarin de hoop van de vrouw op een ideale relatie steeds weer uitloopt in een teleurstelling en eindigt in harde woorden van haar kant die ze steeds besluit met “dan lees ik wel een boek!”. Hiermee legt de talentvolle kleinkunstenares ongetwijfeld de ziel van veel relaties bloot.

De afwisseling in de show is groot. Naast de sketches zingt Rienstra prachtige liedjes waarbij ze zichzelf knap begeleidt op piano. De combinatie van het pianospel, haar stem en de geestige teksten verveelt nooit. Het lied waarin een meisje zingt dat haar vriend bij haar in is komen wonen en haar veel werk uit handen neemt is magnifiek. De relatie trekt volledig scheef en het meisje blijft de rest van haar leven binnenshuis, gebukt onder de zorgdrang van haar vriend die het zo goed met haar voor heeft.

Subtiele tragikomedie

Dergelijke nummers met een knipoog zijn de kracht van Rienstra. De verhalen die ze vertelt zijn subtiel. Evenals haar mimiek als ze wisselt tussen de personages. De overgangen tussen de verschillende sketches gaan zo geleidelijk en vanzelfsprekend dat ze geen moment los van elkaar staan. De typetjes die worden neergezet zijn knap. Zo komt een Surinaamse secretaresse voorbij zonder dat bekende vooroordelen de bovenhand voeren. Ze wordt oprecht neergezet en Rienstra bewijst dat dat ook een lach op kan leveren. Er volgt een lied over de praktische vrouw en een Adèle Bloemendaal-achtig nummer. Steeds op een tragikomische manier treden de vrouwen op de voorgrond.

Mooiste voorbeeld van deze tragikomedie is Els. Rienstra zet een bril op en ze is direct een vrouw alleen, 35 jaar, die nog nooit een relatie had, want haar moeder moest verzorgd worden. Op televisie zag ze de oproep van boer Pelle. Ze is op slag verliefd. Els vertelt aan het publiek wat ze de boer schreef. Waarom schreef hij nou niet terug? Wie zijn die vrouwen bij hem op de televisie? Is haar brief wel aangekomen? Ergens tussen belandt? “Kun je niet nog even goed zoeken, lieve Pelle?” De triestheid die dit over zich heeft maakt de scène tegelijkertijd triest en dolkomisch. Yora Rienstra pakt kleine, stekende onderwerpen die zich afspelen in onze samenleving, verpakt ze in een verhaal, maar legt wel haar vinger op de zere plek.

Yora Rienstra is nog tot en met eind mei 2010 in de theaters te zien.