Zoete koek

Uiteraard kende vrijwel iedereen zijn hits. Je kon er gewoonweg niet omheen. Om te beginnen was daar ‘Grace Kelly’, gevolgd door nummer 1-hit ‘Relax, Take It Easy’ en ‘Big Girl (You Are Beautiful)’. Stuk voor stuk aanstekelijke liedjes die consequent bleven hangen zodra ze weer eens voorbij waren gekomen op de radio. Dat is ook precies wat Mika wil bewerkstelligen met zijn muziek, vertelde hij onlangs in een interview: ‘Ik wil iets waardoor je me haat, iets waardoor zelfs als je niet van mijn muziek houdt, je de liedjes niet uit je hoofd krijgt.’ En afsluitend: ‘Dat is mijn kracht.’ Mika gaat recht op zijn doel af, ook al is het een ietwat oppervlakkig doel.  

Het zij hem vergeven. Velen vonden de betreffende liedjes nog wel te pruimen. De nummers waren leuk, origineel, dansbaar. De jonge Libanees-Britse zanger verkocht van Life in Cartoon Motion ruim 5,5 miljoen exemplaren en werd wereldberoemd. Niet alleen zijn ongecompliceerde muziek, ook zijn uiterlijk – knap – speelde een rol. Evenals zijn performance – de bravoure van Freddie Mercury – en de opvallende gelijkenis met de Scissor Sisters.

Koude rillingen

Met de opvolger van zijn megasucces uit 2007, The Boy Who Knew Too Much, ligt het anders. Na een kwartier al begint de irritatie. Al snel wordt duidelijk dat deze plaat het bij lange na niet haalt bij de vorige. Geen opvolger van ‘Grace Kelly’, geen equivalent van ‘Big Girl’. Niets van dat al. Mika probeert het nu meer dan eens met gevoelige liedjes, die er bij Sky Radio waarschijnlijk ingaan als zoete koek, maar een iets meer dan gemiddeld muziekliefhebber de koude rillingen om het lijf slaan. Zonde van zijn stem, want die is prachtig en past eigenlijk het beste bij de meer catchy nummers als de hit ‘We Are Golden’ en ‘Rain’. Lichtelijk hysterisch en met flinke uithalen is Mika op zijn best. Maar je kunt nog zo’n mooie stem hebben, als de composities slap zijn, ben je alsnog nergens. En dat is het manco van The Boy Who Knew Too Much. Je hoort dat hij het wel geprobeerd heeft, het is alleen jammer dat het niet uit de verf komt.

Is het gemakzucht? Is de inspiratie na het eerste succes verdwenen? En van de inhoud van de nummers hoef je het bij Mika ook al niet te hebben. Er blijft niet zo heel veel over op deze manier. Onze hoop is nu gevestigd op de concerten. Op het podium is Mika een ijzersterke entertainer gebleken en er zijn geen signalen dat dat is veranderd. Ongegeneerd exhibitionisme was en is zijn belangrijkste troef. We zullen het zien als hij volgend jaar op 10 maart in de Heineken Music Hall staat.

Berekenende coming-out

De nieuwe plaat van Mika kwam de afgelopen week op nummer 5 binnen in de Album Top 100. Mika is hot. Talloze fans zullen The Boy Who Knew Too Much blind in huis hebben gehaald, waarschijnlijk met de hits van 2 jaar geleden in het achterhoofd en geïnspireerd door de opgewekte glamhit ‘We Are Golden’. In de bijbehorende videoclip zien we Mika in boxershorts minutenlang hysterisch rondhupsen in een puberjongenskamer. Dat doet denken aan het nieuws dat onlangs naar buiten kwam over de zanger. Mika had in een interview min of meer toegegeven biseksueel te zijn. Doorgewinterde muziekfans weten inmiddels wat dat betekent. Meerdere artiesten gingen Mika namelijk voor in zo’n berekenende coming-out. Het statement van Mika lijkt wederom vooral een poging de duizenden tienermeisjesfans niet voor de tere hoofdjes te stoten – en tegelijk de homofans ook een vinger te geven; iedereen blij. Die kritiekloze aanhang heeft Mika veel te hard nodig om zijn plaat te kopen.

Maar ongetwijfeld kent ook hij het verhaal van George Michael. En dan weet ook deze aantrekkelijke zanger dat er maar één openbaar toilet en één oplettende undercover agent voor nodig zijn om zijn leven overhoop te gooien. Met als gevolg zijn beste plaat ooit, zelfs beter dan het debuut. Het tussendoortje dat The Boy Who Knew Too Much heet, kunnen we dan snel vergeten. We rekenen op je, Mika!