Dikke vakantiethriller samengevat in twee uur

Menig vakantieganger zal zich deze zomer een breuk hebben gesjouwd aan de Millenniumtrilogie van Stieg Larsson. Na Scandinavië is inmiddels ook de rest van Europa in de ban van de thrillerreeks. Een goed moment voor het uitbrengen van de verfilming van het eerste deel: Mannen die vrouwen haten.

Stieg Larsson heeft het succes van zijn boeken niet meer mee kunnen maken. De onderzoeksjournalist, een autoriteit op het gebied van extreemrechts, stierf in 2004, voordat zijn eerste boek werd gepubliceerd. De verfilming van Mannen die vrouwen haten (oorspronkelijke titel: Män som hatar kvinnor) verscheen eind februari 2009 in Scandinavië in de bioscoop. In de eerste maand trok de film al bijna 2,5 miljoen bezoekers, wat een historisch record is.

Een zeer slimme, maar agressieve jonge vrouw die onder haar beschermlaag van donkere make-up, tatoeages en kortgeknipt haar een klein hartje blijkt te bezitten. Dat hartje wordt alleen geraakt door de charmante, vaderlijke held van het verhaal… Lisbeth Salander is een cliché, maar daar kan regisseur Niels Arden Oplev natuurlijk weinig aan doen. Noomi Rapace maakt desondanks van Salander een geloofwaardig personage. Ze moet opboksen tegen een aantal vervelend foute scènes, waarvan de verkrachtingsscène de belangrijkste is. Dat haar personage verkracht moet worden, staat in dienst van het verhaal, maar de manier waarop de verkrachting in beeld gebracht wordt, roept vraagtekens op. Zoals sommige antigeweldfilms zich schuldig maken aan het verheerlijken van geweld, zo krijgt de verkrachtingscène een vies smaakje mee omdat de gebeurtenis net iets te glanzend in beeld wordt gebracht. Het helpt al niet dat Salander van het begin af aan de fantasie van een schrijver met een midlifecrisis lijkt te zijn.

Verder is er weinig kritiek op zijn plaats. Mannen die vrouwen haten is niet bijzonder creatief verfilmd, maar de setting wordt sfeervol in beeld gebracht en de acteurs zijn goed gecast. Met name Michael Nyqvist, onder andere bekend van As It is in Heaven, overtuigt als beroepseigenwijs Blomkvist. Mannen die vrouwen haten maakt benieuwd naar de volgende twee delen, De vrouw die met vuur speelde en Gerechtigheid, al is het maar omdat de eerste film heel netjes in twee uur en een kwartier samenvat waar de schrijver een dikke vijfhonderd pagina’s voor nodig heeft. Dat scheelt weer in de vakantiebagage.