Doek, pauze, applaus

Dit is het toneel van Walking Mad, de eerste van de drie stukken van de voorstelling Click-Pause-Silence, waar groepsverband en eenzaamheid nieuwe dimensies krijgen.

Walking Mad is de meest verhalende van de drie stukken, waarin de schutting staat voor de scheiding tussen mensen. Op tonen van Ravels Bolero ontmoeten twee geliefden elkaar, hun passievolle dans wordt onderbroken door een vrouw die achtervolgd wordt door vijf mannen met puntmutsen, die in bijna stripkomische stijl hun eigen ‘passie’ met veel heupbewegingen uiten. Even later verdwijnt het hele gezelschap achter de schutting, slechts een vrouw achterlatend. De buitengesloten vrouw danst haar eigen dans achter de schutting, een man vergezelt haar en de solo wordt een duet. Als de vrouw van hem weg wil, laat hij dat niet toe en houdt hij haar gevangen met zijn lichaam: ze is pas van hem bevrijd wanneer ze op de schutting gezet wordt en eraf valt. Een solo in een spotlight wordt onderbroken door acht met bolhoeden getooide dansers die de neergeklapte schutting gebruiken als toneel.

Het voortdurend uitgestoten worden en aangetrokken worden door een groep – hoe vreemd die groep ook mag zijn – is wat de kern vormt van Walking Mad, zolang de Bolero duurt. Op treurige muziek van Arvo Pärt wordt een volgend verhaal verteld: dat van een vrouw die een geliefde – gesymboliseerd door een jas – maar niet los kan laten. Een man probeert haar de jas te doen vergeten, maar als dat hem maar niet lukt duwt hij haar de jas in de hand. Terwijl zij als bevroren blijft staan, trekt hij zijn jas aan, zet zijn bolhoed op en klimt over de schutting.

Click-Pause-Silence
Het tweede stuk van de avond is veel abstracter, maar niet minder indrukwekkend. In Click-Pause-Silence laten drie mannen en een vrouw fantastische, bijna acrobatische toeren zien. De dansers dansen solo of met elkaar, traag of snel, met de muziek mee of juist ertegenin. Zoals Kylian zelf zegt: ‘People come, stay and go… sometimes things Click – the Pause tells us about the passing time – the Silence speaks‘. Wanneer de dansers solo dansen, valt hun eenzaamheid op; wanneer ze als een samengesteld standbeeld bevriezen, valt het gebrek aan beweging op en wanneer er bewogen wordt, verlangt de kijker naar de stilte. Want het zijn die momenten van stilstand die fabelachtig breekbaar zijn: wanneer Jorge Nozal zich op de hiel van Stefan ¯eromski boven de grond laat balanceren, lijkt hij even de zwaartekracht volledig te weerstaan.

Sehnsucht

Op muziek van Beethoven bouwden Paul Lightfoot en Sol León een bespiegeling op het huwelijk, gezet in een ronddraaiende huiskamer. Voorzien van anatomisch commentaar door Stefan Zeromski dansen zij hun spel van passie en verveling. Wanneer ‘echtgenoot’ Medhi Walerski de ruimte verlaten heeft en de huiskamer naar achteren verdwijnt, volgt Zeromski haar totdat deze verdwenen is. En zo begint het tweede deel van Sehnsucht, een bijna klassiek ballet met verscheidene duetten en gezamenlijke dansen, dat eindigt met een machtstrijd tussen Zeromski en Walerski.

Click-Pause-Silence is tot 2 juni te zien in theaters in Den Haag, Den Bosch, Venlo, Tilburg, Eindhoven, Amsterdam en Utrecht.