Complex maar vermakelijk

Het is een filmmaker waar je van houdt of niet. Velen lopen weg met zijn eigenzinnigheid – waaronder heel Hollywood – terwijl anderen zich storen aan zijn haperende plaat. Asteroid City heeft weer veel Anderson elementen. De film is best complex te noemen. Het zijn twee verhalen die voortdurend naar elkaar verwijzen en overlappen: je volgt een scenarioschrijver in het schrijfproces van een toneelstuk, en je ziet het toneelstuk dat uitgevoerd wordt. Het eerste verhaal in B-film-zwart-wit en het tweede in kleur – lees pastelkleuren, lees een basisbestanddeel van een Anderson film. De verwijzingen creëren een interessante diepgang, maar voor de gemiddelde kijker zal het nogal wat verwarring veroorzaken: wat gebeurt er nu en wat heeft dat met het andere te maken? Niet voor niks zegt de regisseur dat je de film het beste een paar keer kunt bekijken. Een verstandige keuze.

Een gelaagde verhaalstructuur

De verhalen zijn gesitueerd in 1955 en hebben met de hoeveelheid aan karakters evenzoveel zijsporen. Wie je het meeste volgt zijn een oorlogsfotograaf, zijn puberzoon en een bekende actrice (Scarlet Johansson) met haar puberdochter. De fotograaf – gespeeld door de huisacteur Jason Schwartzman – reist naar het stadje Asteroid City, in de Nevada woestijn, omdat zijn ‘brainiac’-zoon een van de winnaars is van een wetenschapsaanmoedigingsprijs. Hetzelfde geldt voor de dochter van de actrice. Tijdens een avondje sterrenkijken op de bodem van een eeuwenoude meteorietkrater zijn zij getuige van een ingrijpend kosmisch incident. Dit zorgt voor een kettingreactie aan gebeurtenissen waarbij het hele stadje in quarantaine worden geplaatst. Deze gevangenschap wordt logischerwijs omzeild door een uitgedacht en gedetailleerd plan verzonnen door een aantal eigenzinnige personen. Logisch, want: een basis-ingrediënt van een Wes Anderson-film.

Sterrencast zonder Bill Murray

Dat Wes Anderson compleet omarmd wordt door Hollywood is te zien aan de enorme sterrencast. Om maar een paar te noemen: Tom Hanks, Scarlet Johansson, Jeffrey Wright, Bryan Cranston, Edward Norton, Tilda Swinton. Opvallend is dat deze keer Bill Murray er niet in zit, iemand die voorheen toch tot de vaste cast behoorde. De speculaties dat hij er niet in zat vanwege diva-gedrag worden door de regisseur weerlegd, want net voor de filmopnames bleek Murray besmet met Covid-19 en moest hij afzeggen voor de rol (bron: Moviemaker). Toch wordt hij niet gemist, ook omdat de rol waar hij voor gecast was – nu vertolkt door Steve Carell – nogal triviaal is in het geheel. Helaas is dat van toepassing op meer rollen in deze film.

Adolescente humor

Het werk van Anderson drijft voor een groot deel op komedietechnieken. Veel van zijn acteurs komen dan ook uit het humorveld of hebben eerder in komediefilms gespeeld. Zijn films zijn dus vaak grappig (bedoeld). Asteroid City is dit ook absoluut. Maar let wel; het is humor met weinig diepgang. Zijn grappen zijn soms nogal puberaal, soms niet meer dan flauw of het is onduidelijk of het nu een grap is of niet. Vergelijkbaar met een puberventje dat ergens helemaal in een deuk over ligt terwijl de rest hem onbegrijpend aankijkt.

Los daarvan is de film erg vermakelijk, op sommige vlakken intelligent te noemen. Je zou de film misschien zelfs kunnen lezen als een kritiek op de ‘slapende mens’, het type dat alleen nog in de eigen waarheid gelooft, ook al staat die haaks op de wetenschappelijke feiten. Liefhebbers van complexiteit zullen niet van een koude kermis thuiskomen bij Asteroid City. En wat ook meespeelt is dat het geheel is versierd met een gigantische strik. Een pastelkleurige welteverstaan.

Asteroid City duurt 106 minuten en draait in 79 zalen.