Inkheart

Hoofdpersoon Mortimer (Brendan Fraser) is zo’n Silvertongue. Negen jaar geleden besloot hij het verkeerde boek, Inkheart, voor te lezen aan zijn dochtertje. Daarbij verscheen Capricorn (Andy Serkis), de grote schurk uit dat verhaal, en om de balans te houden tussen beide werelden verdween Mortimers vrouw juist in het boek. Daar zit ze nu nog. In het heden is Mortimer nog steeds op zoek naar Inkheart, zodat hij zijn vrouw terug kan halen en Capricorn, die zich netjes heeft aangepast en nu in deze wereld ook een slechterik is, terug kan sturen. Daarbij krijgt hij hulp van de onbetrouwbare Dustfinger (Paul Bettany), die destijds ook uit Inkheart is verschenen.

Bijfiguren

Regisseur Iain Softley (The Skeleton Key) neemt weinig tijd om de hoofdpersonages te introduceren. Op een korte flashback na begint de film meteen met een ontmoeting tussen Mortimer en Dustfinger, en de actie blijft er daarna redelijk goed in zitten. Dat werkt fijn voor het tempo van de film, maar echt een band met de personages wordt niet ontwikkeld. Mortimer is geen hoofdpersonage dat de kijker lang bij zal blijven, evenmin als zijn dochter Meggie. Het wordt ook nergens duidelijk gemaakt waarom een Amerikaanse vader een dochter met een Brits accent heeft, terwijl hij haar alleen heeft opgevoed na het verdwijnen van zijn vrouw. Gelukkig zijn de bijfiguren wel ontzettend plezierig. Vooral Paul Bettany als Dustfinger is een leuk personage, en is in ieder geval degene met de meeste diepgang in deze film. Andy Serkis doet het leuk als over-the-top slechterik Capricorn, en het is erg leuk om Helen Mirren (als oudtante van Meggie) eens in een niet zo’n serieuze rol te zien. Hoewel de personages misschien niet degelijk zijn uitgewerkt is er wel aandacht besteed aan de dialogen, die over het algemeen nog best grappig zijn.

Inkheart is gebaseerd op de trilogie van de Duitse schrijfster Cornelia Funke. Zij heeft er voor gezorgd dat Fraser de hoofdrol kreeg, omdat ze hem bij het schrijven in gedachten had. Overal in de film wordt het belang van boeken en lezen aangekaart, een mooie boodschap voor een film die toch vooral voor kinderen bedoeld is. Zeker bij het zien van de bibliotheek van Mirrens personage is de behoefte om snel een boek op te pakken groot. Het tweede deel van de trilogie, Inkspell, zal ook verfilmd worden. In dat deel spelen veel van dezelfde personages weer een rol.

Vanzelfsprekend

Hoewel de film dus voortvarend van start gaat, zakt Inkheart in het midden wat in. Er lopen teveel personages rond waar aandacht aan besteed moet worden, en sommige subplotjes hadden beter weggelaten kunnen worden. De film is ook wat rommelig. Mortimer rent van hot naar her om dan weer zijn vrouw, dan weer zijn dochter te kunnen redden, terwijl de kijker zich afvraagt waarom hij er niet wat vaker een boek bij pakt en een legioen elven/tovenaars/soldaten tevoorschijn leest om hem te helpen. Sowieso wordt het hele Silvertongue-idee niet bijster vaak gebruikt, terwijl dat nu juist het leukste gegeven van het boek is. Ook aan het daadwerkelijke verhaal daarvan wordt weinig aandacht besteedt. Alles wordt redelijk als vanzelfsprekend aangenomen, zonder veel uitleg.

De film zou in boektermen geen bestseller genoemd worden, maar een pulpromannetje is het ook zeker niet. Leuk vermaak voor in de meivakantie, om daarna maar weer vlug een boek te pakken.