Jeugdtheater Hofplein betovert

 ‘Er was eens… van het Jeugdtheater Hofplein, waarin zeven sprookjes aan elkaar worden gepraat door een doldwaze verteller. Theater voor kinderen, maar het is zeker niet kinderachtig.

De eerste sprookjesfiguur die eraan moet geloven is Rapunzel. Zij wordt door haar adoptiemoeder, liefkozend mamaheks genoemd, in de bekende toren opgesloten en wacht daar vol smart op de dag dat ze die saaie kamer weer mag verlaten. In haar solo komt een bijzonder eigentijdse moraal naar buiten: als je denkt dat het leuk is om in een torenkamer opgesloten te zitten, moet je je na laten kijken. ‘Ik heb wel een mobieltje, maar ik heb hier geen bereik, dus mezelf sms’en is mijn dagelijkse praktijk.’

Na een aantal onderbrekingen maakt eindelijk de prins zijn opwachting: op zijn stalen ros Ankie gezeten en hopeloos verdwaald in het donkere bos, ontwaart hij Rapunzel en besluit haar op heldhaftige wijze te redden. Hij klimt via haar vlechten naar boven en komt bij haar in de torenkamer terecht, waarna Rapunzel terecht opmerkt: ‘Ja, en nu?’
Vervolgens wacht hen nog een eeuwigheid in de torenkamer, terwijl de andere sprookjes aan hen voorbij trekken. Daarbij hoeven zij zich niet te vervelen, want ieder sprookje krijgt een geheel eigen behandeling. Zo wordt het Lelijke Eendje vrijwel alleen door dans verbeeldt, zijn de figuren uit Tafeltje Dek Je, Ezeltje Strek Je net tekenfilmfiguren en is de prinses uit de Kikkerprins een schmierende figuur die maar niet uitgepraat raakt over haar prinsessenjurk.

Vloeiend en meeslepend 
Dat het hier jeugdtheater betreft, is aan de kwaliteit niet te merken. De leerlingen van de jeugdtheaterschool variëren in van tieners tot twintigers. Ondanks de jonge leeftijd van de spelers, zijn zang, dans en het acteerspel over het vloeiend en meeslepend. De sprookjes worden op simpele wijze gepresenteerd en terloops wordt er met grappen gestrooid die ook de volwassenen in een schaterlach doen uitbarsten. Dat gebeurt ook wanneer de kleermakerskinderen uit het sprookje van Tafeltje Dek Je, Ezeltje Strek Je klagen over hun oh zo zware tienerleven. Chipsetend voor de televisie jammeren ze over hoeveel verantwoordelijkheden ze niet hebben en over het belang van beltegoed. Daarmee verworden de sprookjes niet tot stoffige monumenten, maar dragen ze moderne boodschappen met zich mee.

Gastacteur en verteller Eric van Vuurde steelt de show als figurant in zijn eigen sprookjes. Met enkele kleine kostuumaanpassingen verandert hij van koningin in de oude kleermaker uit Tafeltje Dek Je, Ezeltje Strek Je en vervolgens in de oude Vrouw Holle. Matthijs Geuze speelt vliegende keep door zowel de rol van prins, zwaan en Boze Wolf op zich te nemen.

Boze Wolf

Ook het decor is op zich al een sprookje: een paar desolaat uitziende bomen doen gezamenlijk dienst als donker bos en afzonderlijk uitgeklapt ineens als oven, herberg, slaapkamer of troon. Languit liggend op de grond en met zachte stemmetjes kwelend, spelen vier leden van het ensemble de broodjes uit het sprookje van Vrouw Holle. Met volle overtuiging. Als de Boze Wolf op de Zeven Geitjes afsluipt, roept een bezorgd kinderstemmetje uit het publiek: ‘Pas op hoor! Dat is de Boze Wolf!’ Als de prinses eindelijk de Kikkerprins kust, stijgt er een aandoenlijk ‘Aaah!’ op uit het publiek.

Er was eens… is een echte aanrader voor jong en oud, voor wie van sprookjes houdt, voor wie zijn of haar kinderen wat cultureel besef bij wil brengen of voor wie simpelweg een leuke avond wil hebben.

Er was eens… is nog tot en met 10 mei te zien in het Hofpleintheater.