Opera Turandot in een modern jasje mist spanning

Sober. In een metalen, benauwde en angstaanjagende spiegeldoos: klein, koud en kil. Stemmen van mislukte vrijers uit het dodenrijk waarschuwen voor onheil via de luidsprekers: “Vreemdeling, luister. Je zal sterven. Ze bestaat niet. Het is een illusie”. Calaf is vastberaden, want: “Alleen hij kan haar liefhebben”.

Turandot, in een modern jasje gestoken door dirigent Lorenzo Viotti en regisseur Barrie Kosky, is te zien en te horen bij Nationale Opera & Ballet. Een gewaagde, maar begrijpelijke keuze. Gewaagd omdat het publiek twee uur naar een kleine spiegelende ruimte kijkt, met een levensgroot doodshoofd in de tweede akte als een van de weinige special effects. Begrijpelijk omdat origineel componist Puccini verdichting wilde. Hij fantaseerde over een afgeslankte versie met twee aktes “zodanig dat de hartstocht, die zo lang gesmoord is onder de as van haar immense trots, goed naar voren komt”. Een afgeslankte versie werd het, enigszins in duur, maar volledig qua toneel.

Voor zang is Turandot een aanbeveling 

Spatzuiver en hard klinken de hoge aria’s van Turandot door sopraan Tamara Wilson. Zonder te schreeuwen tikt ze de vele hoge C’s moeiteloos aan. Ze staat onzichtbaar op een donker podium; het publiek tast in het duister. Het koor, de drie ministers, Calaf, Altoum, Timur en Liu vullen het decor op. Wat lijkenpikkers en geesten in uitdagende glitterkledij zorgen voor afwisseling. Vol is de koorklank en de klanken van Timur (Liang Li) en Altoum (Marcel Reijans) stemmen tot volle tevredenheid. Ook het tenorgeluid van Calaf (Martin Muehle) klinkt veelbelovend, al laat zijn ademsteun het soms een beetje afweten. Zijn lyrische aria’s Non piangere Liu (‘Niet huilen Liu’) met bijna lacrimosa-achtige melodie in de eerste akte en zijn wonderschone en beroemde aria Nessum Dorma (‘Niemand slaapt’) in G groot zijn een lust voor het oor. Wat weifelend klinkt Liu als toegewijde nederige slavin. Wellicht een keuze, maar jammer van die wonderschone, makkelijk in het gehoor liggende aria’s die haar rol sieren.

Voor de zang is Turandot in nieuw jasje best een aanbeveling, maar voor het gehele spektakel een twijfelgeval. Het is een beetje wennen. Halverwege de tweede akte zakt de spanning en begint hier en daar een enkeling in de overvolle zaal te wiebelen en te hoesten. Het spectaculaire einde met de dood van Liu – geheel naar de wens van Puccini – werd door sommigen, allang op weg naar de garderobe, niet meer geregistreerd. Wel jammer, want een dergelijk einde verdient de aandacht.