Functioneel naakt achter plexiglas

De nieuwe huisregisseur Marcus Azzini heeft met deze voorstelling een onverwachte kijkervaring uit de hoge hoed getoverd. Als je een traditionele, verhalende vorm van toneel verwacht, moet je als kijker even opnieuw koers bepalen na de intro. In deze voorstelling vormt het lichaam zelf het decor en brengt het eigenhandig zijn boodschap over. Grotendeels non-verbaal. Een goed staaltje fysiek theater.

Fascinatie voor het lichaam

Wat het lichaam niet vergeet oordeelt niet, bevat geen expliciete boodschap, maar is vooral beschrijvend. Op een beeldende manier wordt beschreven hoe wij met ons lijf omgaan. En wat voor gevoelens bij het ervaren van je eigen en andermans lichaam horen. Het thema van de voorstelling is niet uniek. Fascinatie voor het corpus humanum is er al vanaf de klassieke oudheid. De mens wordt voortdurend geconfronteerd met de kwetsbaarheid van het lichaam, gebreken, ziekten en de dood. Al die thema’s komen terug in Wat het lichaam niet vergeet.

Zou jij seks met mij willen?

De acteurs houden het publiek een duidelijke spiegel voor. Het plexiglas tussen het publiek en de acteurs versterkt die ervaring. Wat echt confronterend is, zijn de vragen die een van de acteurs op het publiek begint af te vuren na de intro: ‘Vind je mij mooi?’, ‘Wat vind je mooi aan mij?’, ‘Zou jij seks met mij willen?’ De vragen confronteren de kijker met onze westerse focus op het lichaam en het uiterlijk.

Dans en vertellingen

Gelukkig duurt dit spervuur van intieme vragen niet te lang. De kijker kan ontspannen bij de mooie danspatronen die de  thema’s van het stuk uitbeelden. In de bewegingen van de acteurs zitten alle denkbare emoties verborgen: eenzaamheid, verdriet, verlangen, blijdschap en het welbekende aantrekken en afstoten. Af en toe wordt de beeldende voorstelling onderbroken door een verbaal intermezzo van één van de acteurs. Het zijn vaak zeer intieme en pijnlijke verhalen over de relatie met het eigen lichaam. Die relatie lijkt grotendeels te worden bepaald door ervaringen uit het verleden. De tegenstelling tussen de dansscènes enerzijds en de korte vertellingen anderzijds vormen een goed samenhangend geheel.

Het had geen kwaad gekund als Azzini het publiek iets meer had geholpen bij het geven van betekenis aan het stuk. Niet gek dat meerdere mensen na afloop van de voorstelling reageerden met ‘Ik moet het even op me laten inwerken.’ Maar misschien was dat wel juist de bedoeling. Het decor met het plexiglas, de mooie choreografieën en de persoonlijke monologen maken Wat het lichaam niet vergeet tot een prikkelende ervaring. Het bekijken waard.

Wat het lichaam niet vergeet van Toneelgroep Oostpool is nog te zien t/m 21 februari 2009.