Whisky drinkend de luiers verschonen

*

Het was een opvallend berichtje op de cultuurpagina’s van kranten en websites, in juli van dit jaar. Een schrijver die op eBay een veiling organiseert met als inzet een rolletje in zijn nieuwe roman. Niet een echt rolletje, maar wel gebruik van de naam, leeftijd en een aantal specifieke uiterlijke kenmerken. Verder zou de schrijver geheel vrij zijn dit personage naar eigen wensen in te vullen. De hoogste bieder had er uiteindelijk iets meer dan negenhonderd euro voor over.

Laatste kans

Natuurlijk, een publiciteitsstunt. Maar die toont wel dezelfde speelse voortvarendheid waarmee Henk van Straten ook zijn roman lijkt te hebben aangepakt. Hoofdpersoon is Chris Hoop, een romanschrijver die om aan geld te komen bijklust als privédetective. Zijn leven staat niet bepaald op de rails. Zijn relatie is beëindigd en de verwerking daarvan wordt er niet gemakkelijker op gemaakt door de weinige tijd die hij van zijn ex mag doorbrengen met zijn zoontje. Met Chris’ beide werkzaamheden gaat het ook al niet goed, hij heeft een writer’s block en als detective krijgt hij een allerlaatste kans van zijn opdrachtgeefster.

Op het moment dat Chris die laatste kans met beide handen wil aangrijpen, blijkt hij dat eerder in het verhaal al bijna letterlijk te hebben gedaan: de vrouw met wie hij, onder invloed van coke, flirtte in zijn stamcafé is zijn doelwit. Ze is de weggelopen echtgenote van een stereotype domme, getatoeëerde patser die wil weten met wie zijn vrouw vreemdgaat. De vrouw verblijft in een hotel tegenover het appartement van Chris, het zou een makkelijke klus moeten zijn. Met de hulp van zijn bovenbuurman, een op het oog louter wiet rokende, C-films kijkende nietsnut, loopt deze opdracht uit op een even grappig als ontroerend en in volle vaart doordenderend verhaal vol achtervolgingen, gevechten, gemiste kansen, nieuwe liefdes, vieze luiers en wit gesnoven neuzen. Dat alles begint met Chris die toch met zijn doelwit het hotelbed deelt.

Nachtmerrie

Gespeend van hoogdravende literaire pretenties is Ik ben de regen een verrassende, verfrissende en verbluffende roman. Elke nieuwe plotwending heeft het gevaar in zich dat de schrijver zich eraan zal vergalopperen, maar Van Straten weet goed koers te houden. Veel ontwikkelingen worden zo beeldend beschreven dat de verfilming ervan zich al voor het geestesoog voltrekt. Zelfs de altijd moeilijke nachtmerrie, een door cocaïne, whisky en mislukking ingezette dagenlange knock-out, is geloofwaardig verwoord en afgebeeld – de droom wordt besloten met een vier pagina’s lange duistere tekening.

Misschien kan Ik ben de regen het best omschreven worden als de mannelijke tegenhanger van de chicklit. Dat klinkt onaardig, maar het onderwerp is er naar: een jonge vader die ondanks een stoer en heftig leven – privédetective, seks, drank, drugs en geweld – het liefst een huiselijk leven wil met een lieve, zorgzame vrouw en die zijn zoontje liefkozend ‘kleine stinkerd’ noemt. Wat de typering niet onaardig maakt, is de vaststelling dat Henk van Straten zijn eigentijdse, hippe roman bijzonder goed geschreven heeft.

 

*De mid-price editie van deze roman is verschenen onder de titel Kleine stinkerd.