Dogtroep is niet dood

Natuurlijk zou je net zo gemakkelijk kunnen betogen dat al die signalen deel uitmaken van het verhaal dat de Dogtroep, zoals altijd, in tamelijk abstracte beeldtaal vertelt. Dat de hartslag en het genetisch materiaal horen bij het leven waarover To be to not be gaat. Of bij de man die gaandeweg centraal blijkt te staan en de liefde van zijn leven niet loslaat ook al raakt ze zwaar gehandicapt. Ook de andere zichtbare lijn, die waar de materiële en emotionele, de zakelijke en ideële wereld elkaar raken, kan letterlijk geïnterpreteerd worden. De danseres met één spitz en één bergschoen. De bouwvakkers tegenover de kunstenaars. De keiharde betonwereld die vanavond het machtige decor vormt voor het zachte theater. 

Maar de romantische ziel ziet misschien iets anders. Ach, het is niet eens erg vergezocht dat Dogtroep met deze laatste voorstelling uit zijn roemruchte geschiedenis een statement wil maken dat de groep als innovatief gezelschap belangrijk is geweest voor het Nederlandse theater. Dat het jammer is dat dat verloren gaat omdat de overheden geen geld over hebben voor deze bijzondere kunstvorm. Misschien is het gezelschap anno 2008 niet meer telkens vernieuwend, maar het was dat decennia lang wel. Dertig jaar geleden zetten de artistiek leiders (te beginnen name Warner van Wely) geregeld de theaterwereld op z’n kop, bedachten nieuwe technieken, kwamen met andere vormen; ze stonden bekend als de theateruitvinders.

Dogtroep plantte in de loop der jaren zaadjes. Rechtstreeks, in nieuwe kunstenaarsinitiatieven van oud-medewerkers zoals Jos Zandvliet bij Accu, Titia van Leeuwen bij het 5^e Kwartier en Vincent de Rooij met zijn eigen (festival)producties. Maar ook meer indirect. In het vuurwerk van The Lunatics, de robotica van Odd Enjineers, het spektakel van Vis-a-Vis – dingen die we ook allemaal zien in To be to not be. Dus echt verloren is het allemaal niet, zijn werk leeft voort. En met zijn laatste zuchtje adem produceert ‘papa Dogtroep’ nog een koter: Dordt, een theaterhuis voor beeldend locatietheater in Dordrecht, waar Lotte van den Berg als artistiek leider projecten gaat realiseren samen met een steeds wisselende groep makers uit verschillende disciplines en achtergronden. Naast Lotte van den Berg werken ook zakelijk leider Bart Kusters en technisch coördinator Koen van Oosterhout mee – de laatste twee oefenen nu nog, niet geheel toevallig, dezelfde functies uit bij Dogtroep.

Talentvol regisseuse Van den Berg kan er misschien voor zorgen dat de beeldende chaos van voorheen-Dogtroep iets meer lijn krijgt en kan ook het grote, heftige aspect nog wat meer in perspectief plaatsen door er het kleine en fijne tegenover te zetten. Want alles wat we te zien krijgen is op zich of vermakelijk, of prachtig, of spectaculair, of poëtisch, maar niet alles past even helder in een verband. Dat is geen probleem als je geen lijn suggereert, maar dat gebeurt wel, al is de verbastering van Shakespeares beroemdste zin natuurlijk een ideale kapstok om helemaal los te gaan en alles wat je wil laten zien aan op te hangen. Ach, het is ze gegund, zo’n afsluiter. En vervelend is het voor het publiek beslist niet, want To be to not be is vast een even heerlijke speeltuin om naar te kijken als het vast en zeker was om die te creëren.