Familievlinders en nachtgeheimen

Poppy Adams debuteert met Nachtvlinders. Voordat zij haar talenten in het geschreven woord beproefde, studeerde ze natuurwetenschappen. Daarnaast maakt ze documentaires voor onder meer Discovery Channel. Dat ze zich evengoed thuisvoelt in de auteurswereld, maakt ze meer dan duidelijk met haar eerste roman.

Herinneringen
Virginia staat thuis op de komst van haar zusje Vivien te wachten. Na vele jaren stilte komt Virginia’s geliefde zusje weer thuis. Adams begint hun verhaal met het wachten van Virginia, dat eindelijk beloond wordt als ze een auto ziet verschijnen voor haar grote landhuis, Bulburrow Court. Op het eerste gezicht lijkt de hereniging niets dan vreugdevol, maar schijn bedriegt. Vivien’s komst maakt onherroepelijk herinneringen in Virginia en Bulburrow Court los, die Virginia zorgvuldig begraven had. Vanaf dat moment neemt Adams ons mee op reis door het leven van Virginia, waarin haar ouders een meer dan belangrijke rol spelen. Van kinds af aan zijn Virginia en Vivien onafscheidelijk, maar daar komt verandering in als beide meisjes van school gestuurd worden en Virginia ervoor kiest om in de voetsporen van haar vader Clive te treden. Ze besluit om, net als hij, haar leven aan de mottenstudie te wijden. In tegenstelling tot Vivien is Virginia blij dat ze thuis kan blijven, want ze is niet dol op de buitenwereld. Vivien vertrekt naar Londen waar ze, afgezien van een paar bezoekjes, pas weer vandaan komt als hun moeder Maud overlijdt.

Gaandeweg komt Virginia er achter dat ze door de thuiskomst van haar zusje niet alleen haar oude doos met herinneringen opentrekt, maar ontdekt ze ook dat hun herinneringen niet overeenkomen. Vivien heeft een totaal ander beeld van haar ouders, met name van hun vader Clive, dan Virginia. En Vivien durft beschuldigingen te uiten waar Virginia niet eens over na durfde te denken…

Overvloed
Adams heeft een goed debuut afgeleverd, waarin vooral de uitwerking van de psychologie van haar hoofdpersonage naar voren springt. Ze heeft Virginia een eigenaardige karaktertrek meegegeven: ze moet continu weten hoe laat het is. Virginia heeft dan ook overal een klok staan en draagt twee horloges, om de tijd met elkaar te kunnen vergelijken. Deze eigenschap maakt het personage Virginia alleen maar sterker: een mensenschuw persoon, die de eenzaamheid lang geleden al wist te aanvaarden. Het verhaal wordt ook vanuit haar vertelt, waardoor je jezelf nog dichterbij haar voelt dan Adams je al doet voelen door haar schrijfstijl. Ze schrijft toegankelijk, zonder het gebruik van moeilijke woorden, tenzij het de mottenstudie betreft.

Daar zit dan ook gelijk haar grootste zwakke punt: de overvloed aan verschillende mottensoorten en waar die zich bevinden. Voor iemand die zich niet bezighoudt met motten, wordt dat op de lange duur oninteressant en vormt het een blokkade voor de vloeiende stroom waarin het verhaal vertelt wordt. Als je daar doorheen kunt kijken, blijft er een mooie roman over, die vertelt over twee zussen die door de tijd verouderd en veranderd zijn. Een roman waarin tijd op verschillende manieren een grote rol speelt.