Oerol 2008

Er zijn tien voorstellingen waarvoor je niet in de rij hoeft. Met een bon uit je gekochte Bonnefooiboekje kun je aanwaaien bij een van deze voorstellingen. Je hebt dus alle vrijheid en variatiemogelijkheid zonder ingewikkelde planning. Met daarbij het straattheater (gratis en buiten) kun je een inspirerend Oerol beleven zonder gedoe. 8WEEKLY neemt een duik in het boekje en laat zich meevoeren door de Oerolwind.

Oerol 2008: Deel 1. Reguliere voorstellingen | Deel 2. Bonnefooi en straattheater | Deel 3. Jonge makers

Inhoud van dit artikel: Pop-up – Jaap Slagman | Une Femme Expose – Abi Collins | The Human Knot – Alakazam | Voorheen Ankerland – Valerie van Leersum, Gerco Aerts | Velodroom – Straattheater Zinderling | Duo Full House | Rumplestiltskin | Mr. Bunk | A fuego lento – Bilbobasso | Luchtkooi – 180 graden | Torenhoog – Komma4 | Spoor – Vincent de Rooij | The Incredible Flying Man – El Teatro Espectacular

Archetypische mensenkast
Pop-up – Jaap Slagman
Gezien op 21 juni 2008 • West-Terschelling, Terschelling

Veruit de origineelste show die 8WEEKLY zag op straat tijdens Oerol 2008 was Pop-up van Jaap Slagman. Zagen we vorig jaar De Glazen Kin met fantastische poppenkast voor grote mensen, dit jaar brengt Slagman Producties ook zoiets maar dan helemaal anders. Want waren bij Lieve buren nog poppen te zien, in Pop-up zijn twee volwassen mannen degenen die vanuit een enorme houten doos de boel op stelten zetten.

Prachtig idee: twee narrenkappen op een stokje fungeren als pen. Ze creëren zeer tijdelijke boodschappen doordat ze niet met inkt, lood of krijt schrijven, maar met water. Vandaag zelfs zeer tijdelijk, want de zon brandt rond half twee zo heftig dat ze snel hun grap moeten maken of de tekening van een bloem, een verkeersbord, een huis of een tekstballon is al weer verdwenen.

Jaap Slagman en zijn (zichtbaar) iets minder ervaren kompaan Servaas Coumans wisselen in hun ‘mensenkast’ à la minute van archetype: politieagent, oud vrouwtje, jager, bouwvakker, huisvrouw; ze hebben een eindeloze reeks op hun repertoire. Met weinig woorden en af en toe een klank beelden ze bekende en verrassende situaties uit. En ook al ziet een kind dat dit geen poppen zijn, ze gaan wel zitten meeroepen en -wijzen als iemand hulp nodig heeft of zich heeft verstopt. Overigens moeten kijkende kinderen niet te jong zijn, want de fucks en andere krachttermen vliegen je om de oren, en ook de onvermijdelijke copulatiescène is niet voor te jonge ogen bedoeld.

Een verhaal zit er niet echt in, het is eerder een reeks losse scènes, meest grof en grappig, soms ook een tikje vertederend. Een moralistische boodschap heeft het stuk natuurlijk wel – het is immers poppenkast, en wel van hoog niveau. En met een beetje zelfkritiek of hulp van een dramaturg kan er wat herhaling en dus lengte uit, zodat de performance nog wat aan kracht wint en niemand zich voortijdig verveelt. (Moon Saris)
Terug naar boven

Abi Oh-La-La
Une Femme Expose – Abi Collins
Gezien op 20 juni 2008 • Midsland, Terschelling

Je zou er geen cent voor geven, voor het viezige vrouwtje dat midden in de winkelstraat van Midsland iedereen wiens gezicht haar niet aanstaat een mep verkoopt met een gevuld Aldi-tasje en met een zwaar Russisch accent aankondigt dat ze een show gaat geven. Maar goed, zij kan er niets aan doen dat ze de enige overgebleven telg is van een circusfamilie uit Tsjernobyl. Dat bewijst ze als ze, heel subtiel in een eenpersoonstent, is omgekleed in haar knallende showpakje. Ze hoelahoept met een handvol hoepels om diverse lichaamsdelen en zelfs met tien tegelijk om haar middel. Danst het zwanenmeer op omgekeerde verkeerskegels. Ritselt wat vrijwilligers om in een ‘sterkemannenbroekje’ over hun eigen broek zotte polonaises te doen en ook eens een rondje te hoepelen. Presteert dus eigenlijk heel weinig bijzonders, maar is heerlijk brutaal en krijgt het hele publiek zonder problemen mee om haar jubelkreten mee te scanderen. Abi Collins: Oh-La-La! (Moon Saris)
Terug naar boven

Alle kanten op
The Human Knot – Alakazam
Gezien op 21 juni 2008 • Midsland, Terschelling

Het is op zich al een interessante vraag hoe iemand op het idee komt zijn leven door te brengen als straatartiest. Bij iemand als Alakazam komt daar nog bij dat je je afvraagt waarom, in godsnaam, iemand zichzelf ten doel stelt dat hij op enig moment in zijn leven door een onbespannen squashracket wil passen. Feit is dat het de Australiër is gelukt, dat hij zo indrukwekkend flexibel is geworden dat hij zichzelf slangenmens kan noemen. Dus niet alleen met z’n armen en benen kan hij letterlijk alle kanten op, ook zijn romp kan hij zo manipuleren dat hij door een ovaal met een maximale breedte van een centimetertje of dertig past. Hij brengt het alsof het niet de minste moeite kost, en daarom raakt het publiek niet erg snel enthousiast. Of zou dat komen doordat het wel ontzettend knap maar tegelijkertijd ook heel onprettig, bijna misselijkmakend is wat die wild getatoeëerde, gespierde spijker ten beste geeft? Heel veel grapjes brengen wat lucht in de freakshow, al wordt zijn lachje na een half uurtje wel een tikkie irritant. Maar dat is niet de grootste misser in zijn show, dat is namelijk zijn grande finale: het jongleren met drie messen in zijn handen en een messige molen in zijn mond – wat heeft dat met zijn levenslange training voor lenigheid en flexibiliteit te maken, moet je daar ook al een ‘menselijke knoop’ voor zijn? (Moon Saris)
Terug naar boven

De menselijke bijenkorf
Voorheen Ankerland – Valerie van Leersum, Gerco Aerts
Gezien op 22 juni 2008 • Bloemenland, Terschelling

Voorheen Ankerland is een bijzonder samenwerkingsproject van de muzikant Gerco Aerts en beeldend kunstenares Valerie van Leersum. In een soort van houten huisje, waarvan er een aantal over het kleine terrein geplaatst staat, krijg je een verhaal mee in beeld en geluid. De binnenkant van het huisje biedt een kijk in het leven van die persoon, van wie je tegelijkertijd via een koptelefoon het verhaal hoort.

Verschillende verhalen van verschillende mensen die om een of andere reden geëmigreerd zijn. Al deze mensen hebben iets achtergelaten en kunnen alleen nog maar herinneringen ophalen. De associatie met een bijenkorf dringt zich op. De mensen zwermen over de wereld uit, maar komen altijd op een plek terecht. In zo’n korf wordt dan honing gemaakt. Honing van verhalen, van belevenissen en van herinneringen. Geholpen door de stemmige muziek is het genieten geblazen van deze honing. (Koen van Hees)
Terug naar boven

We zouden toch onthaasten?
Velodroom – Straattheater Zinderling
Gezien op 22 juni 2008 • Weiland Wortel, Terschelling

Bij aanvang wordt het publiek in twee kampen verdeeld. Het ene is het rode team, het andere het blauwe. In het midden staan twee fietsen opgesteld, twee racefietsen welteverstaan. We hebben hier met een Belgisch gezelschap te maken en in dat land zijn wielerkoersen een ware volkssport. Dit feit heeft Zinderling vast geïnspireerd tot het maken van deze voorstelling. Op twee schermen kunnen we de verrichtingen volgen en deze worden gestuurd door de twee fietsen. Dus hoe harder je fietst, des te eerder de fietser op het scherm de eindstreep bereikt.

Op deze Oerol, waarbij het thema tijd uitgedaagd wordt en er geen ruimte voor competitie hoeft te zijn, is het toch merkwaardig te noemen dat iedereen zich klaarblijkelijk toch laat opjutten om tóch te winnen. Want daar gaat het om: wie is er het eerst bij de finish? Dat iedereen, inclusief de schrijver dezes, in die val trapt, komt door het uitstekende en zeer vermakelijke duo van dit gezelschap. (Koen van Hees)
Terug naar boven

Jodelahiiii-tiiii
Duo Full House
Gezien op 17 juni 2008 • Midsland, Terschelling

Zij komt uit Zwitserland, hij uit New York. Samen vormen ze het duo Full House. Hij steelt de show, zij geeft aan. En heeft, zo is zijn mening, een les-L nodig om ook een beetje te mogen jongleren, al doet ze dat minstens zo volleerd als hij. Dat is meteen ook hun sterkste punt: jongleren. Soms alleen, bijvoorbeeld met een bezem, maar ook – heel erg strak – met z’n tweeën gooiend met dezelfde handvol knotsen. O ja, en pianospelen, quatre-mains maar dan anders, namelijk terwijl zij liggend balanceert op zijn uitgestoken benen, terwijl hij op z’n rug onder het orgel ligt. Verder de geijkte flauwe grappen en banaliteiten, met een erg leuk gevonden uitschieter: het laten horen van de geluiden die zich in hun hoofden en die van de toeschouwers bevinden. Bij haar: jodelahiiii-tiiii. (Moon Saris)
Terug naar boven

Geen show toch show
Rumplestiltskin
Gezien op 17 juni 2008 • Midsland, Terschelling

Je houdt van ‘m of haat ‘m, klinkt in de wandelgangen. Laten we duidelijk zijn: de meeste mensen in Midsland vinden echt geen donder aan deze luie nar met z’n irritante hoge stem die niks bijzonders doet en alleen maar klaagt over wat er allemaal niet werkt, wat hem overkomt en over zijn eigen gebrek aan talent. ‘Ik dacht dat ik hier goed in was,’ vertrouwt hij z’n dozijn toeschouwers toe, net nadat hij heeft gezegd dat dit wel de ‘de meest teleurstellende show uit zijn carrière’ moet zijn. Hij is vooral cranky, en verontschuldigt zich zelfs dat hij er niks van bakt. Hij gaat eenvoudigweg met z’n kont op de grond zitten rommelen aan z’n kindergitaartje dat het maar niet goed wil doen, ruim tien minuten lang. Staat op, graait maar weer naar een van de vele andere accessoires in z’n enorme koffers en probeert bijvoorbeeld met zijn springschoenen in een reuzenonderbroek te springen. Niks van alles wat hij doet is ook maar een beetje leuk. En in een voldoende melige bui kan dat juist enorm grappig zijn. (Moon Saris)
Terug naar boven

Improvisatietalent
Mr. Bunk
Gezien op 20 juni 2008 • Midsland, Terschelling

Het brutale Oerolpubliek is een voortdurend cadeautje voor de vaudevilleclown Mr. Bunk. Met zijn enorme improvisatietalent weet hij zowel medewerkende als niet medewerkende bezoekers mee te krijgen. En zo niet, dan laat hij ze toch voor zich werken. Zelfs de niet zichtbare bewoner van het huisje achter hem speelt een wezenlijke rol, zonder zich ervan bewust te zijn.

Wie vaker op Oerol is geweest, moet vast her en der denken aan Dado, de andere zwart met witte clown-met-mutsje uit Canada. Hij is er dit keer ook weer, met een geperfectioneerde versie van zijn fantastische show van twee (en drie) jaar geleden – topwerk. De wat jongere Mr. Bunk is net overgestapt naar dit genre, en weet er goed raad mee. Hij kiest een vrolijkere, extraverte variant met veel interactie met kinderen én volwassenen. En met meer brede improvisatie, zoals de ‘ik ben zwanger en moet bevallen’-scène die hij doet met de spiksplinternieuwe volleybal van een jochie in het publiek. Goede show. Welkom, Mr. Bunk. (Moon Saris)
Terug naar boven

Vurig duet
A fuego lento – Bilbobasso
Gezien op 20 juni 2008 • Westerkeyn, Terschelling

Echt straattheater, maar wel het meest geschikt voor de avonduren. Niet omdat het 18 plus is, maar omdat een donkere lucht het bij een vuurshow als decor simpelweg veel beter doet dan de volle zonneschijn. Zo ook vanavond op de Westerkeyn, het festivalhart van het Oerolfestival.

Een oudere heer in pak speelt bas. Hij zoekt de diepste tonen, die lage noten die je in je buik voelt. Een jongedame met een kroon van vuur en dito schoenen danst een langzame flamenco. Daarna spelen ze een duet, zij op accordeon. Na dit subtiele begin met kleine vlammetjes gaan alle remmen los en worden ‘pannendeksels’ met vuur gevuld en rondgezwaaid. De man ‘gooit’ dikke steekvlammen richting publiek. Zij schenkt brandende koffie. En in de tussentijd trekken ze elkaar aan en stoten ze elkaar af. Tot zowat de hele vloer in vuur en vlam staat en een ‘hete’ slalomtango de show afsluit. Alles bij elkaar na het fijne begin wat te veel ‘van dik hout zaagt men planken’. (Moon Saris)
Terug naar boven

Mindfuck het wachten waard
Luchtkooi – 180 graden
Gezien op 18 juni 2008

De bezoekers van Luchtkooi zijn eensgezind als ze de voorstelling uitkomen: het was het wachten waard. En dat wil heel wat zeggen, want soms zit je wel twee uur te wachten tot je mag. Luchtkooi is namelijk een persoonlijke voorstelling die ongeveer acht minuten duurt. Al heb je dus maar tien mensen voor je, dat kost je dan dus toch zo’n anderhalf uur.

Als je aan de beurt bent, word je in je eentje het bos ingestuurd om met een koptelefoon op een wandeling te maken. Eigenlijk kan er niet veel meer over deze voorstelling verteld worden omdat anders de beleving niet optimaal is. Het is spannend en grappig en ook een echte mindfuck. Heb je dus even de tijd om in het zonnetje te wachten op je beurt, neem dan zeker de moeite om naar deze voorstelling te fietsen. (Diana van der Sluis)
Terug naar boven

Origineel

Spoor – Vincent de Rooij
Gezien op 17 juni 2008 • Weiland Wortel

De voorstelling Spoor speelt zich af in een smalle trailer waar je als publiek tegenover elkaar zit op twee houten bankjes. Als je naar de ene kant kijkt zie je daar een filmdoek, aan de andere kant staan twee mannen aan een lange tafel. Deze werkbank is bezaaid met snuisterijen. Er staan computers, lampjes, elektronische apparaten en een gitaar. Later blijkt dat ze alles zullen gebruiken voor hun voorstelling.

Op het doek zie je beelden voorbijschieten. Van een treinspoor bijvoorbeeld. Net zo makkelijk gaat het beeld over in een rits, in de huid van een persoon of in een langspeelplaat. Het lijkt wat onsamenhangend, tot je niet meer naar het doek kijkt, maar naar de mannen. Dan blijkt dat ze alles zelf aan het filmen zijn op het moment dat je het op beeld ziet. Of het illusie is of niet, daar zijn de meningen over verdeeld, maar de voorstelling is wel origineel. Met een handcamera brengen de mannen, zoals ze het zelf noemen multimediale-live-animatie-voorstelling. Misschien is twee bonnen in vergelijking met andere voorstellingen een beetje overdreven, maar toch is het de moeite waard om het even te bekijken. (Diana van der Sluis)
Terug naar boven

Lenig sprookje
Torenhoog – Komma4
Gezien op 16 juni 2008

De locatie van de voorstelling Torenhoog is sprookjesachtig en daarom uitstekend geschikt voor het verhaal. Aan een prachtig meer staan twee toren, opgebouwd uit kleine kastjes en veel laatjes. In de toren rechts woont een prinses, in de linker een prins.

Als de bewoners uit hun huis te voorschijn komen, communiceren ze met elkaar door het opentrekken van laatjes. Iedere keer als er iets wordt geopend, klinkt er en stem over het terrein; de ene keer van de prinses, de andere keer van de prins waarop ze verliefd is.

Het is een schattige voorstelling met veel dans en lenige manoeuvres. Het verhaal houdt het midden tussen de sprookjes Raponsje en Doornroosje. Door het poëtische taalgebruik is het soms lastig te volgen waar de vertelling precies over gaat, maar dit is dan ook vooral een kijkvoorstelling om lekker bij weg te dromen.(Diana van der Sluis)
Terug naar boven

Flauwe anticlimax
The Incredible Flying Man – El Teatro Espectacular
Gezien op 15 juni 2008 • Oerol

Nieuw dit jaar op Oerol zijn de Bonnefooivoorstellingen. Het zijn voorstellingen waarvoor je niet uren in de rij hoeft te staan. Al kan het door de kleine ruimte bij The Incredible Flying Man wel gebeuren dat je heel even moet wachten. Er kunnen twintig mensen tegelijk naar binnen, maar de voorstelling duurt slechts vijf minuten, wat het wachten te doen maakt.

Tijdens het wachten op de vliegende stuntman wordt de rij met mensen beziggehouden door een portier die de wacht houdt voor de mini-circustent. Hij is verkleed als oude circusartiest en babbelt wat met het publiek, vertelt leuke anekdotes. Als wachtend publiek weet je dan nog niet dat dit gekeuvel leuker is dan de voorstelling zelf. Het stuk eindigt namelijk in een anticlimax. Een dronken vliegende stuntman wil in een teiltje springen. Maar een echte sprong krijg je niet te zien, ook geen leuke truc of wat gezichtsbedrog. Het is een hoop poeha om niks. In een flauwe bui leuk, maar waarschijnlijk is je Bonnefooibon beter te besteden. (Diana van der Sluis)
Terug naar boven