Rebelleren op het schoolplein
In februari 2008 werd het Nederlandse radiopubliek wakker geschud met het punkrocknummer Misery Business van Paramore. De zangeres, het roodharige tienermeisje Hayley Williams, zingt onder de stomende begeleiding van haar evenzo jonge mannelijke bandleden over het wegstelen van een vriendje van een hoerige rivale. Voor Nederland is Paramore nieuw, maar in hun thuisland de Verenigde Staten en in Groot-Brittannië zijn ze al geruime tijd een hype. Hun tweede album Riot! was er in de zomer van 2007 al een hit. Immens populair op MySpace en prijkend op de voorkant van vele muziekblaadjes leven ze in een moderne tienerdroom. Nu is het tijd voor de rest van Europa om deze energieke, jonge rockers te horen.
Paramore (naar paramour, dat ‘geheime liefde’ betekent) werd in 2004 geboren als band van een aantal bevriende scholieren in Tennessee. De poppunkband werd snel populair en bracht al een jaar later hun debuut, All We Know Is Falling, uit bij indie-label Fueled By Ramen (Fall Out Boy, Jimmy Eat World). Ondanks dat de groep te kampen had met een geregeld wijzigende bezetting, werd zij door velen gezien als dé nieuwe belofte in muziekland. Niet in de laatste plaats omdat een frisse, jonge en energieke rockband met een stoer meisje als frontvrouw natuurlijk gemakkelijk te marketen valt.
Rauwe energie
~
Riot! valt op door het krachtige en compacte geluid. Ondanks dat de muziek op zich niet erg hard is, blaast het de luidsprekers uit. Zo is het volgens Paramore ook bedoeld; met de naam van het album wordt niet zozeer naar een revolutionaire rel verwezen, maar naar de ongecontroleerde wijze waarop de rauwe energie en emoties naar buiten breken. Toch verschilt dit album niet erg met de voorganger All We Know Is Falling. De productie is weliswaar iets strakker, maar de essentie is duidelijk hetzelfde…
Vrijwel alle nummers zijn geschreven door Hayley Williams en gitarist Josh Farro. De liedjes gaan over universele gevoelens, die je als jongvolwassene extra heftig beleeft. Verbitterde woede en zoete wraak ten opzichte van relaties zoals in For a Pessimist, I’m Pretty Optimistic: “I put my faith in you, so much faith, and then you just threw it away“. Maar ook over doorzetten en overwinnen, wanneer het tegenzit: “This time we’re not giving up, let’s make it last forever” (Hallelujah), depressieve gevoelens: “You made yourself a bed at the bottom of the blackest hole” (When It Rains) en gebroken idealen, zoals in crushcrushcrush: “They taped over your mouth, scribbled out the truth with their lies”
De muziek van Paramore past in het rijtje emo-punkpopbands, zoals Billy Talent, Fall Out Boy, My Chemical Romance en Panic! At The Disco. Maar door de vrouwelijke zang en de bezongen thema’s doet het ook sterk aan Avril Lavigne en soms zelfs Kelly Clarkson denken. We Are Broken had bijvoorbeeld een prachtig nummer voor Kelly kunnen zijn. Het zit hem hier in de combinatie van jonge, energieke en aanstekelijke muziek met goudeerlijke en persoonlijke, maar soms ook onvolwassen, clichématige en overdreven teksten.
Avril Lavigne
~
Ze is al eerder genoemd: Avril Lavigne. Ook een jong, roodharig punkmeisje en daarmee voor de hand liggend vergelijkingsmateriaal. Maar ook muzikaal zijn er veel overeenkomsten. Beiden maken krachtige punk-pop-rock en laten hun jonge emoties heftig stromen in de teksten. Beide zangeressen zingen met een getergde stem, voluit en op het nog net fijne randje van schreeuwen. Zelfs het artwork van Let Go van Avril Lavigne en dat van Paramore’s Riot! vertonen overeenkomsten. De cd-boekjes tonen de titel in pengekras en de teksten handgeschreven, met veel doorhalingen en gekriebel. Belangrijk verschil is echter dat Paramore echt een band is, die zich juist sterk verzet tegen het uitlichten van Hayley in de media. Daartegenover staat dat Avril iets meer lucht in haar nummers toelaat en veel verstaanbaarder zingt. Voor het begrijpen van Paramore’s teksten heeft de luisteraar goede oren of het boekje nodig.
Nu nog voor tienermeisjes
Paramore is nog jong, maar wel enorm ambitieus. In hun biografie geven ze aan de in hun ogen sterke kanten van U2, No Doubt en Jimmy Eat World (waarmee ze in 2008 gaan toeren) te willen combineren, en enorm te willen groeien. Desondanks kan niemand eromheen dat de band op dit moment vooral gepositioneerd wordt voor tienermeisjes. Terecht? Ja, eigenlijk wel. De teksten en de uitstraling van Paramore passen gewoon goed bij dergelijk publiek. De muziek laat de teksten leven, maar is niet heel bijzonder. Dat is helemaal niet erg, want het talent en het enthousiasme is er wel en dat biedt mogelijkheden voor de toekomst. Misschien dat wanneer de bandleden wat ouder worden, zij ook ouder publiek zullen aanspreken. Hopelijk doorstaan ze alle media-aandacht en houden ze het vol, zodat Paramore over een paar jaar een ook voor volwassen muziekliefhebbers interessant en uitdagend album kan maken.
