Parels tussen de modder

Het lijkt er namelijk op dat we als luisteraar heel erg onder de indruk moeten zijn dat er zoveel instrumenten worden gebruikt. En dat die ook nog allemaal door dezelfde mensen worden gespeeld. ‘Multi-instrumentalisten’ noemen ze zichzelf op de site en in interviews. En ja, er wordt een groot aantal instrumenten gespeeld op het album. Dat levert soms mooie stukken op, maar is niet iets wat we nooit eerder hoorden en ook niet iets om over op te scheppen. Maak gewoon muziek! Maar Timesbold is “not your typical band”, en moet dat keer op keer vermelden.

Kwetsbaar

Het album begint vrij sterk met Old Hannah. Een nummer met, zoals de gehele plaat, een folksound. Veel banjo en slide gitaar over een up-tempo beat. Ook het nummer daarna is pakkend. Catchy gitaarloopjes, up-tempo banjo-deuntje en een zanglijn die zich al vrij snel in je muziekgeheugen brandt. Maar daarna gaat het mis. De stem van zanger Jason Merritt (ook wel bekend als Whip) heeft iets breekbaars, iets kwetsbaars, maar wordt na verloop van tijd wat zeurderig. En als hij “I think it’s been a long time, since I’ve had a good time” zingt, wordt het echt te veel. Skippen naar het volgende nummer helpt niet. Want Takeaway is het dieptepunt van de plaat. Eenmaal bij When I Come Around aangekomen is de enige gedachte: don’t come around! Jammer, want het is op zich een sterk nummer, maar ingeklemd tussen twee vervelende tracks is het toch een parel in de modder.

Quasi filosofisch

Toch valt op de kwaliteit van de muziek niet veel af te dingen. De muzikanten zijn vakmannen. Sommige tracks zoals Recover Ring zou je zelfs ontroerend kunnen noemen, als je niet teveel naar de tekst luistert. Want die zijn het allemaal ‘net niet’. De woordspeling in het hiervoor genoemde Recover Ring bijvoorbeeld, is zo voor de hand liggend dat hij vervelend is. En ook de rest van de teksten zijn tè quasi filosofisch en daardoor pretentieus. Voorbeeld daarvan is All ReadyMade, waarin hij vol emotie laat weten een piano te zijn “Key by Key”.
Overigens heeft zanger Whip een verleden met ongelukkig gekozen teksten. Zijn soloplaat heette bijvoorbeeld Blues For Losers. Een plaat die je, zoals OOR-magazine opmerkte, niet graag in de platenwinkel wilt kopen.

Kortom, het album is muzikaal van prima kwaliteit, heeft een fijne diversiteit aan instrumenten en een aantal leuke nummers. Maar de zeurderige stem van Jason Merritt in combinatie met de slome slides op de gitaar maken het geen prettig geheel. En dat is jammer. Keer op keer probeerde ik opnieuw de plaat aan te zetten, werd enthousiast door de openingstrack en soms zelf een beetje ontroerd. Maar halverwege de plaat zakt het gewoonweg in. De enige optie die rest: skippend door het album.