Fatale jongensdromen

Over de beruchte Baarnse moordzaak uit 1961 is al veel gezegd en geschreven. Hoe drie jongens zover kunnen komen hun vriendje te vermoorden blijft dan ook een intrigerend gegeven. Tel daar klassenverschillen, toekomstdromen en puberteit bij op en het wordt nog curieuzer. Nu, 47 jaar later en een financieel goedbedeelde toekomst voor twee van de toenmalige jeugddelinquenten en een in vergetelheid geraakt derde been verder, is er de eerste film. Een film waarvan we het einde al weten, maar het gaat om de weg ernaar toe. Met Bloedbroeders creëert regisseur Arno Dierickx een psychologisch drama dat veelbelovend begint, maar op beginnend niveau blijft steken.

De film gaat over vier tienerjongens die samen in een noodlottige situatie geraken. De onopvallende Simon (Erik van Heijningen) droomt van rijkdom, macht en liefde. Hij ziet dit vertegenwoordigd in de broers Arnout en Victor (Matthijs van de Sande Bakhuyzen en Derk Stenvers). Wanneer Ronnie (Sander van Amsterdam) hun pad kruist begint een jongenswereld die eindigt in moord. Door een niet te rigide getrouwheid aan het verleden geeft de speelfilmdebutant een universele lading aan het op ware gebeurtenissen gebaseerde drama. Hoewel de mise-en-scène de jaren zestig verbeeldt, zou het verhaal zich net zo goed in deze tijd kunnen afspelen.

Belevingswereld

Zeer geslaagd is de manier waarop Dierickx de belevingswereld van de jongens genuanceerd heeft gevangen. Van de contrasten tussen Simons kleine planetenplafond en het statige landhuis van de broers tot de overeenkomsten tussen hun ontoereikende ouders. Van verlangen naar vrijheid in mooi gestileerde motorscènes à la Wilde Mossels (Erik de Bruyn, 2000) tot verlangen naar ergens bij te horen, verbeeld door een aandoenlijke Simon, die schoongewassen en bepakt klaar staat voor een luchtkasteel. Met goed getimede afwisselingen in shots en ritme blijft de spanningsboog strak. Hoe gezellig het soms ook lijkt, er is constant een onderhuids gevoel van een naderende pijnlijke confrontatie. Een confrontatie die Dierickx precies juist ontrafelt, van een afstand registrerend en onderzoekend. Het gaat om de psyche, niet om de daad.

In een drama als deze zijn acteerprestaties bepalend. Dierickx heeft met zijn gemengde cast van veteranen en beginners dan ook een aanzienlijke gok genomen. Met een uitmuntende Pierre Bokma als vader Van Riebeeck in een kleine bijrol is niks mis. Ook de vertolking van Arnout en Ronnie is over het algemeen succesvol te noemen, maar niet elke rol is altijd even overtuigend. De onervarenheid van de jeugdige hoofdrolspelers staat op momenten in de weg van de geloofwaardigheid. Maar rekening houdend met de achtergrond van de cast is een eerste stap in de goede richting gezet – wat klein is kan groot worden.

Bovenal is de regisseur zijn voornemen trouw gebleven. De film excelleert in de wijze waarop de psychologische verhoudingen tussen de jongens steeds veranderen en subtiel in beeld worden gebracht. Na deze inkijk in het leven van pubers die hun plek in de wereld nog bevechten is sympathie mogelijk. Sympathie voor de spreekwoordelijke beerput die ten grondslag ligt aan de meest gruwelijke feiten. Bloedbroeders is binnen zijn productionele beperkingen een spannende coming-of-age-film over vriendschap, toekomstdromen en rampzalige gevolgen.