Charmant Stereo Total tovert mondhoeken omhoog

Maar toch, je blijft je afvragen hoe ze het doen. Hoe Francoise Cactus en Brezel Göring – er bestaan saaiere pseudoniemen in de pophistorie – überhaupt weg kunnen komen met hun combinatie van lo-fi-geklungel, kirstemmetjes, zware accenten, dito brilmonturen en melige wegwerpteksten. De Muziek is veelal gestoken in luchtige chanson-ontmoet-electro-verpakking, en wie zangeres Cactus – ze zou ons aller lievelingstante zijn – halverwege de set achter het drumkitje ziet zitten, voelt bij haar ritmegevoel bijna plaatsvervangende schaamte.

Met de nadruk op bijna: getooid in haar lapjesmarktjurk en haar stiekem onweerstaanbaar schattige stem, klopt het namelijk van alle kanten. Het Stereo Total-plaatje, om maar een flauwe woordspeling uit de kast te trekken. De melodietjes die Brezel Göring uit zijn synthesizer tovert zijn simpelweg te aanstekelijk om te negeren. De teksten, in Duits, Frans of quasi-Engels, té makkelijk meezingbaar. En hoewel het misschien niet altijd van hun instrumenten gezegd kan worden, met de pop-arty performance – noem het ‘perfect geprofessionaliseerde onkunde’ –  weet het Berlijnse duo precies de juiste snaar te raken.

Muzikale alchohol

Het is een snaar die live, ook na veertien jaar en acht albums, verdomd leuk blijft werken; die het besef naar voren brengt dat iedereen, ook al is hij of zij reeds op leeftijd, een eigen band kan beginnen. Dat ieder zijn eigen feestje kan bouwen. En daarmee, mits voorzien van de juiste insteek, een uitverkochte zaal met speels gemak mee kan krijgen, al dan niet uitbundig meedansend op het podium. Toch geeft deze enige Nederlandse show in hun tour stiekem ook te denken. Zeker wanneer de gedachte opborrelt: brengt Stereo Total eigenlijk niet gewoon een muzikale variant van alcohol? Liedjes om bijzonder blij van te worden, wanneer je je goed voelt? Die het gemoed naarmate de inname vordert een stijgende lijn meegeven, hoewel de laatste niet noodzakelijk beter van smaak dan de eerste?

En is op gegeven moment het trucje niet gewoon uitgewerkt? Het is een gedachte die ondergetekende al enigszins bekroop bij het horen van Paris-Berlin, het niet al te hoogvliegende nieuwe album waarvan in Amsterdam typerend genoeg ook nauwelijks nummers voorbij kwamen. En hoe aanstekelijk de oude hits ook werden gebracht,  muzikale progressie lijkt er ook live niet veel meer in het duo te zitten. Niet dat het ondergetekende deze avond kon schelen. Hij bestelde er nog eentje. Om het af te leren.