Weinig interactie in realitycomputertheater

Artemis brengt het populaire ‘reality’ computerspel The Sims tot leven in Simmen (voor 7+). In een prachtige, strakke vorm wandelen drie acteurs als plastic poppen doelloos door hun nogal gewone leventjes. Een treffende parodie op de hedendaagse mens, geïnspireerd op een zogenaamd realistische kopie van de hedendaagse mens. Helaas heeft de toeschouwer geen console op schoot om zelf wat pit, snelheid of spanning aan de personen en gebeurtenissen toe te voegen.

Het spel The Sims werd al in de eerste helft van de jaren negentig ontwikkeld door Will Wright. Zijn idee van een ‘virtueel poppenhuis’ waarin de karakters van de poppen en hun omgeving worden bepaald door de speler werd met scepsis ontvangen. Vooral omdat niemand dacht dat het technisch mogelijk zou zijn zo’n ingewikkelde simulatie te draaien. De techniek ging met sprongen vooruit en na zijn verschijning rond 2000 verwierf The Sims razendsnel een plek tussen de snelle races, complexe quests en harde oorlogen die de gamewereld tot dan toe – en nog steeds – voornamelijk bevolkten. Grootste verschil met alle andere spellen: je hoeft geen einddoel te bereiken. In The Sims speel je vanachter je console een beetje God, doordat je levens schept en deze richting geeft.

Blijblijblij

In de versie van Artemis heeft de kijker niks te vertellen. Het was gastregisseur Ted Keijser die bepaalde wat voor Sims tot leven zouden komen. Hij gaf het Droste-effect een nieuwe draai door een kopie van het leven te introduceren in het echte leven, om misschien weer gekopieerd te worden door een van de bezoekertjes als ie weer achter de pc zit.

En wat voor een kopie van het leven zien de kijkers? Als er iets blijft hangen na een uur en een kwartier Simmen is het wel dat deze plastic mensen met hun voortdurende, onechte blijblijblij – de intuïtieve, schreeuwende baby uitgezonderd – in vaste patroontjes leven en niet in staat zijn tot echte interactie. Ze wandelen en leven in onlogische banen langs elkaar heen. Kakelen goeddeels onverstaanbaar Simlisch, vermengd met wat Engels en Nederlands, en communiceren daarmee niet bepaald effectief. Een pessimistische kijk op de vervlakkende mensheid.

Vormtechnisch is Simmen prachtig. Witte briefjes met woorden erop spelen voor wc, koelkast, eettafel of bank. De acteurs richten er in een handomdraai hun huis, een zwarte doos met verlaagd plafond, mee in, door ze op zwarte stoelen en zwarte muren te plakken. Gek genoeg laten ze dat in latere scènes goeddeels achterwege. Hun kleurrijke kleding die kittig knipoogt naar vintage springt er lekker uit in dit zwart-witte wereldje. Het trio acteurs speelt drie scènes die uit het dagelijkse simmenleven gegrepen zijn en zet met enkele artificiële maskers en uitstekende mimische vaardigheden samen ongeveer een dozijn fake figuren neer. Hun vertraagde, overdreven bewegingen en loopjes doen je af en toe bijna geloven dat je echt in een spelletje zit.

Gesimmetjes

Na een kwartier heb je dat trucje wel door en na een dik half uur is het allemaal niet meer erg nieuw, grappig of interessant. En dan biedt de platte, trage verhaallijn van simpele familietjes met eenvoudige gebeurtenissen weinig vertier meer. Of je The Sims nou dagelijks speelt, van horen zeggen een beetje kent of er nog nooit van hebt gehoord. Je veert af toe nog op als het over bijvoorbeeld knuffelen, kussen of zelfs vrijen gaat; kids reageren daar vanzelfsprekend heftig op. En je voelt je nekharen overeind gaan staan als die vreselijke reuzenbaby weer als een idioot krijst.

Maar verder zou je al vrij snel willen dat je een controler had en een beetje mee kon regisseren. Dan zou je het saaie bestaan van deze drie ‘gesimmetjes’ wat leven inblazen. Of op escape drukken, want je ziet van verre aankomen dat dit non-interactieve systeem hartstikke gaat vastlopen.

Kijk hier voor meer informarie over de voorstelling.