Om te lachen zo slecht

Zelfs voor de liefhebber van de slechte film is Rogue Assassin, het speelfilmdebuut van muziekvideoregisseur Philip G. Atwell, misschien iets te veel van het goede. Of beter gezegd, te veel van het slechte. Een oncharismatische leadingman (Jason Statham) die maar niet kan besluiten of hij Vin Willis of Bruce Diesel is, alle clichés over de Chinese en Japanse mafia die je kunt bedenken achter elkaar geplakt, en teksten in de trend van “Als ik jou was lag ik lekker te beffen op South Beach” geven het niveau van de film wel een beetje weer. Zelfs Dr. Dre kwam bij het componeren van de soundtrack niet verder dan tweederangs beats.

FBI-agent Jack Crawford (Jason Statham) zint op wraak. Drie jaar terug werd zijn partner samen met vrouw en kind op brute wijze vermoord door de mysterieuze Rogue Assassin (Jet Li). Zijn handelsmerk: het achterlaten van titanium kogelhulzen. Nu maakt deze huurmoordenaar San Francisco opnieuw onveilig door de twee machtigste families van de onderwereld tegen elkaar uit te spelen: de Chinese Chang en de Japanse Shiro familie. Waarom? Niemand weet het. Maar Crawford zet alles op alles om erachter te komen en de degens persoonlijk met deze Rogue Assassin te kruisen.

Videoclips

Debuterend regisseur Philip G. Atwell maakte naam met het regisseren van videoclips voor ondermeer 50 Cent, Dr. Dre, Eminem en Snoop Dogg. In zijn loopbaan won hij maar liefst acht MTV Music Video Awards. Dat een videoclip niet hetzelfde is als het regisseren van een speelfilm, wordt bij het zien van Rogue Assassin pijnlijk duidelijk. De film bestaat uit een reeks aan elkaar geplakte actiescènes, waar het verhaal met de haren is bijgetrokken.

Veertienjarige jongens

Atwell lijkt vooral veertienjarige jongens te willen plezieren (dezelfde doelgroep als van zijn videoclips, wellicht?) dus wordt vrouwelijk bloot afgewisseld met obligate motor- en autoraces. Niets dat we niet al kenden van The Fast and the Furious: Tokyo Drift en daar was tenminste duidelijk waar het om te doen was. Want dat is wellicht het meest storende aan Rogue Assassin, dat het voor de kijker tot aan de laatste minuten onduidelijk blijft wat Jet Li’s personage toch in godsnaam motiveert. De ene zinloze afslachtscène na de andere, en sprankelen doet het nooit. Door maffiabazen ondertussen semi-betekenisvolle uitspraken te laten doen als “Zij die veranderen overleven” of “Op elk moment in de wereld veranderen dingen”, en daar quasi-diepzinnig bij te kijken, wordt geprobeerd nog een extra laag te suggereren die er natuurlijk helemaal niet is.

Parodie

Jason Statham is een naam om snel weer te vergeten, maar zelfs Jet Li lukt het niet om in deze ellende overeind te blijven. Acteren is natuurlijk nooit zijn expertise geweest, maar ook een vechtheld heeft richting nodig. Omdat de film op actiegebied zo teleurstelt, begint dat bordkartonnen acteerwerk danig te storen. Soms is het zo slecht, dat het wel een parodie lijkt. En dat is dan, naast een leuke vondst met een bankpasje als moordwapen, misschien het enige positieve puntje aan deze film: het is om te lachen zo slecht.