Retraite auf Haldern

Kate Nash

De afzegging van Editors wordt in een paar tellen vergeten als Kate Nash begint. Een schot in de roos, want haar ster is snel rijzende. De sterke single Foundations bereikte in Engeland al onverwacht de tweede plaats in de charts. Het continent zal niet achterblijven. Eind maart stond ze op London Calling, en Lowlands en Pukkelpop staan voor de deur. Haar debuutalbum Made of Bricks is net uit in Nederland.
Ze lijkt zich op haar gemak te voelen in de knusse tent. Zelfverzekerd beukt ze de eerste paar nummers op piano, waarna enkele gitaarnummers volgen. De soms erg persoonlijke nummers, vol tongue-in-cheekness en grappige vondsten, doen denken aan Lily Allen. Het zijn kleine verhaaltjes, erg Brits en soms lekker vals. Met het grootste gemak windt ze de aanwezigen om haar vinger.

Two Gallants

Hoogtepunt en tegenvaller

Onbetwist hoogtepunt van de indrukwekkende donderdagavond line-up zijn de mannen van Two Gallants. Op gedreven wijze baant het duo zich door hun set, waarbij opvalt dat de nieuwe nummers met gemak overeind blijven. Helaas wordt publieksfavoriet Las Cruces Jail door de aanwezige fans aangegrepen om keihard mee te brullen en een pogo te starten, tot grote irritatie van de voorste rijen publiek en de band. Men sluit af met een prachtige lange versie van Nothing to You van het debuutalbum.

Een andere band waar ik veel van verwachtte was Tunng. Door velen aangeraden en bewonderd, maar na vier nummers beginnen de monotone (gitaar)liedjes me enorm te vervelen. De overgrote meerderheid van het publiek in de tent vindt het echter prachtig. En ook al vinden ze dat niet, het is niet echt verstandig om de Spiegeltent te verlaten, want de kans is groot dat je dan de rest van de avond in de rij kan staan om er weer in te komen. Want met een capaciteit van maximaal duizend man, op een festival met tegen de vijfduizend bezoekers, liggen problemen natuurlijk voor de hand. Op de minder drukke donderdagavond is dit nog te overzien, maar de resterende twee avonden worden afgesloten in dezelfde tent. Ik weet hiervoor ook niet zo gauw een alternatief, want de sfeer in de Spiegeltent is uniek, juist doordat het zo kleinschalig is. Gelukkig heeft de organisatie een groot scherm opgehangen buiten de tent.

Drukke vrijdag

De vrijdagmiddagrust wordt magistraal verbroken door Brakes. Het gitaargeluid in de tent blijkt perfect als de ene na de andere, vaak maniakale song wordt ingezet. Er wordt wild gedanst en er worden twee decoratieve ananassen de zaal in geflikkerd. Eventjes wordt gas terug genomen met Beatific Vision, om daarna weer vol aan te gaan. Tegen het einde van de set speelt men nog een leuke cover van Johnny Cash’ Jackson.

The View

Vooraf was ik nogal sceptisch over de Britse hype The View. De jeugdige wildebrassen uit Dundee, Schotland hebben een aardig album afgeleverd, met enkele sterke singles, maar zoals zo vaak bij dit soort bands bestaat de helft van het album uit opvulling. Live blijven publieksfavorieten als Wasted Little DJs, Same Jeans en Superstar Tradesman prima overeind. Er wordt (in onverstaanbaar Schots) druk gecommuniceerd met het publiek, en de eerste crowdsurfers worden gespot. De rest van de set blijft echter ver achter bij de hits. Het zeer matige geluid helpt ook niet mee. Hetzelfde geld in zekere zin voor de show van Jamie T, die met een complete band niet kan overtuigen, en juist met band veel van de charme van zijn plaat verliest.

De zonsondergang werd dit jaar gegund aan The Magic Numbers, die dit immer prachtige Haldern-moment met verve invullen. De gebruikelijke ingrediënten van poppareltjes met perfecte samenzang gaan erin als koek bij het massaal uitgelopen publiek. Tot mijn grote spijt moet ik daarna de akoestische weergave van Electric Mainline van Spiritualized laten schieten om in de spiegeltent Maccabees en Patrick Watson te gaan bekijken. Eerstgenoemde is een van de nieuwere bands uit Engeland. Het is echter (gelukkig) niet het zoveelste gitaarbandje. Maccabees hebben sterke songs, met een dansbare, hoekige kant, die wél blijven hangen. En een frontman met een fijn accent en wat nerveuze dansjes. Het daaropvolgende optreden van Patrick Watson zal niet snel vergeten worden. Na een toch al schitterende set van de Canadese singer-songwriter met perfecte band, wordt nog een a capella song gedaan middenin de volgepakte tent. Hiermee krijgt hij het publiek definitief stil, wat een prestatie mag heten in een tent met aardig wat zatte mensen.

Brakes

De gebroeders White van The Electric Soft Parade hebben er al een lange dag opzitten (ze spelen ook in Brakes) als ze eindelijk het podium opmogen. Dat is dan ook duidelijk merkbaar, hoewel er zeker wel een degelijk optreden wordt gegeven. Het Deense collectief Under Byen krijgt vervolgens de twijfelachtige eer om het luidruchtige publiek tegen 3 uur met hun dromerige popliedjes in slaap te wiegen. De band oogt zelf misschien nog wel het meest vermoeid.

Schaduw zoeken

Op zaterdag is het in de vroege middag vooral massaal zoeken naar schaduw. Onder de bomen is het goed toeven tijdens het concert van Friska Viljor, die prima muziek maken voor dit soort temperaturen. Deze Zweden brengen vrolijke gitaarpop met veel ‘la-la-la’ in de refreinen. Niet helemaal mijn ding. De belofte van Voxtrot wordt niet ingelost. Het potentieel is er wel, maar de liedjes van deze band blijven vooralsnog totaal niet hangen.

Architecture In Helsinki blijkt een van de hoogtepunten van de zaterdag. Het is nog steeds bloedheet in de zon, maar dit grote gezelschap heeft er zin in. Men is blijkbaar eerder op de dag het aangrenzende meertje ingesprongen, want de energie spat van het podium. Er wordt druk gedanst en gesprongen, en dat gecombineerd met enorm vrolijke muziek, met allerlei toeters en bellen. Uiteraard is hiervoor genoeg respons vanuit het publiek. Ik had ze nog nooit live gezien, maar dit is precies wat ik verwachtte. Loney, Dear doet het daarna een stuk rustiger aan. Zanger Emil Svanängen heeft een fantastische stem, en tegen mijn verwachting in blijven ook de rustige nummers prima overeind op het grote podium.

Ooit zag ik de Shout Out Louds op Eurosonic spelen en toen vond ik er niets aan. Na Haldern moet ik mijn mening iets bijstellen. Een goed optreden, maar na een tijdje wordt het toch wat saai. Het doet allemaal erg aan The Cure denken. Toch staat het veld stampvol. Maar misschien was dat al wel omdat daarna de beroemde Duitse rapper/zanger Jan Delay het hoofdpodium afsluit met een soort megamix van de grootste hits van anderen. Voor de meeste bezoekers reden voor een feestje, voor ondergetekende reden om vlug de benen te nemen naar de Spiegeltent. Aldaar beginnen twee lange festivaldagen, plus mijn onvermijdelijk compleet verbrande bakkes, me behoorlijk op te breken, waardoor ik ongetwijfeld veel moois heb gemist. Hoewel Duke Special, met zijn uiterst excentrieke zanger, een prachtig optreden weggeeft, kan juist zijn stem me te weinig bekoren.

Volgend jaar wordt vuurwerk beloofd voor de 25ste editie van Haldern. Wij wensen de organiserende ex-koorknapen Stefan, Wolfgang en de rest alvast veel voorspoed. De afgelopen editie bewijst in ieder geval dat er met een afwisselende programmering en veel interessante nieuwe bands, ook makkelijk voldoende kaarten verkocht kunnen worden, en een attractief festival kan worden neergezet. Daar zijn geen Kaiser Chiefs of Franz Ferdinand voor nodig.