Alleskunner wil wonderen doen
Zijn vader is Roy Harper, Jimmy Page was zijn muziekleraar, hij groeide op met Robert Plant als huisvriend en hij liet zich inspireren door Jeff Buckley. Al een half dozijn albums lang trekt de man meer en meer luisteraars. Voor wie nog onbekend is met Nick Harper is er nu Miracles for Beginners. Een album vol gitaar-achtbanen, zanghoogstandjes en uitgekookte singer-songwriter liedjes waar zijn roots o zo duidelijk in doorklinken.
Al vanaf het eerste nummer is duidelijk dat de zoon van de beroemde Roy Harper er zin in heeft. Met een snelle, scherpe gitaarriff opent hij de plaat. Akoestisch, zoals op zijn gehele album. Ook wordt in de titelsong meteen duidelijk dat Harper zich niet aan conventionele schema’s voor het schrijven van liedjes houdt. In de eerste twaalf woorden van het refrein heeft zijn stem al drie octaven verkend en voor het begin van het refrein is het tempo al eens
verdubbeld en gehalveerd.
Doolhof
~
Nick Harper is niet alleen liedjesschrijver. Hij is ook een gitarist in hart en nieren. Hij begon met spelen op zijn tiende en is autodidact. Zijn fans waarderen dat zeer in hem en refereren als het even kan aan hem als gitaarvirtuoos. Net als zijn platenmaatschappij overigens. Toch is juist dat de achilleshiel van de muziek van Harper. De gitaarriffjes zijn absoluut ingenieus. Ze zijn snel, soepel en nemen wendingen die je niet ziet aankomen. Ze verrassen keer op keer weer, zelfs nadat je de cd een aantal maal beluisterd hebt, maar zijn o zo vermoeiend. Na vijftien minuten razendsnel getokkel en slides over zijn gitaarhals, zoals in Blue Sky Thinking, ben je als luisteraar uitgeput en toe aan wat rust. Je raakt verdwaald in de riffjes en dat is jammer, want het gaat ten koste van de songs. Gelukkig zijn er nummers als Magic Feather, waar hij de slides weliswaar niet kan laten, maar waar het getokkel rustig is.
Hoe vermoeiend de cd na een tijdje luisteren ook kan worden, er is altijd de tekst om van te genieten. Een tekst die soms als een oase van rust tussen de wildernis van gitaarloopjes staat. Harper is erin geslaagd om in bijna ieder nummer een taalgrapje uit te halen of iets anders creatiefs met de tekst te doen. Simpele dingen zoals het verdraaien van de woordvolgorde of zoals in de titelsong: “But we had to grow all the way up.” Ook laat hij soms woorden weg voor de luisteraar om zelf in te vullen. Zoals in The Field of the Cloth of Gold: “The third day was the last, time flew by so.”
Ingenieus
Nick Harper is een alleskunner. Hij is een uitstekende gitarist die een snelheid op de akoestische gitaar haalt waar weinig gitaristen bij in de buurt komen. Hij schrijft ingenieuze, verhalende teksten en ook zijn zangstem is uitstekend ontwikkeld. Hij heeft een flink bereik maar weet ook hier weer originele dingen neer te zetten. Magic Feather is een goed voorbeeld daarvan. Het eerste stuk zingt hij laag, het tweede een octaaf hoger en het derde in falset. De climax zit daardoor in het midden van het nummer en de uitloop is traag, maar daardoor extra ontroerend.
Minder is meer
Hoe eigenzinnig het nieuwe meesterwerkje van Harper ook is, het is toch vooral een feest van herkenning. Nick heeft de gave om sterke punten van anderen te kopiëren en het op zijn eigen manier te verweven in een mix die helemaal hemzelf is. Vandaar ook dat je zijn vader, Jeff Buckley en Pink Floyd terug hoort in zijn muziek. Maar dan op een totaal verrassende manier. Miracles for Beginners is een ingenieuze, uitgekookte plaat op alle gebieden. Zang, tekst en gitaarspel zijn zeer goed doordacht en van hoge kwaliteit, wat het voor de meer betrokken luisteraar tot een heerlijke plaat maakt. Toch zou het fijn zijn om af en toe een simpel, niet ingewikkeld nummer te horen. Want soms is minder nu eenmaal meer.
