Film / Films

Geen mooi sprookje

recensie: Tales from Earthsea (Gedo senki)

Het verfilmen van fantasyboeken hoeft niet per se te resulteren in grootschalige filmproducties, waar we er de afgelopen jaren al ontelbaar veel van hebben gezien. Zo nam Studio Ghibli ( bekend van onder andere Spirited Away en Princess Mononoke) de Earthsea-boeken van Ursula Le Guin ter hand, en maakte er een anime van.

~

Dat resulteerde in Tales from Earthsea, heel losjes gebaseerd op het derde en vierde boek van de auteur. Vooral de hoofdpersonages en de setting werden overgeheveld naar het witte doek, waar het plot eigenlijk geheel werd omgegooid voor de verfilming. Goro Miyazaki werd tot regisseur benoemd, waarmee de zoon van Hayao (die destijds druk bezig was met Howl’s Moving Castle) zijn debuut maakt.

Vechtende draken

Het gaat niet goed met de magie in het rijk Earthsea. Zelfs de eeuwenoude draken vechten met elkaar, iets wat anders nooit gebeurt. De jonge prins Arren is op de vlucht geslagen voor schaduwen die alleen hij ziet. De mysterieuze aartsmagiër Ged lijkt hem te kunnen helpen, maar dan moet Arren wel met hem mee op reis. Uiteindelijk zullen ze de (want geen fantasyfilm zonder) kwaadaardige tovenaar Cob moeten verslaan om Earthsea te redden.

~

Stilistisch mankeert er weinig aan Tales from Earthsea. De omgevingen van het rijk zijn prachtig. Glooiende heuvels, een drukke marktstraat, een kleine boerderij: alles is fraai geanimeerd. Animeren kan schijnbaar ook in de genen zitten. Het rijk Eathsea komt helemaal tot leven, en zelfs als je nog nooit van die wereld hebt gehoord is het duidelijk dat het een mooi land moet zijn. De personages zelf zijn minder mooi, maar nog steeds wel de moeite waard om naar te kijken. Alleen tovenaar Cob niet, die lijkt meer op een vrouw dan op een man, en nog een lelijke vrouw ook.

Zeurkous

Het verhaal is echter veel te langdradig en te saai om lang te kunnen boeien. De film duurt bijna twee uur, en dat is gewoonweg veel te lang voor dit verhaal. Alles kabbelt maar voort, er zit totaal geen vaart in en de hoofdpersonages wekken totaal geen sympathie op. Hoofdpersonage Arren is een kleine zeurkous en Ged mekkert maar door over onzinnige dingen. Het duurt ook een hele tijd voordat de twee eindelijk bij de tovenaar aankomen. Daardoor is het een enorm lange zit, waarvan alleen het begin en het einde echt de moeite waard zijn. Zonde. Het had zo’n mooi sprookje kunnen zijn.